Pingas de orballo

Raza de voitres que escarvan, que furgan nas desgrazas dos demais. Toda roña lle é pouco. Bater de ás nun instante mendicante. Uñas que se cravan na carne mol dunha inocencia que se perde nun mundo sen misericordia, sen conciencia. Raza de voitres que baten as ás ante o espectáculo dunhas vidas que non chegaron, que nunca chegarán ó seu destino.

Quixera ser heroe galáctico para fulminalos cun raio. Quixera ser o arado que fai os regos dereitos. Pero sempre poñen un obstáculo no medio e medio. Sempre. Son voitres que axexan, que espreitan, que vixían, que escarvan, que escaravellan, que fochican nunha vida infantil, nunha vida adolescente, nunha vida adulta. Raza de voitres que están aí sempre.

Non cansan. Ás veces foxen o suficiente, pero volven. Unha e outra vez. Miseria nos países da miseria. Miseria nas almas dos miserables. Miseria nas accións dos países que viven dos países da miseria. Quixera ser heroe galáctico para matalos cun raio. Pero non podo con eles. Axexan. Esperan. Sempre volven

FERIDAS DE GUERRA

Sana, sana, colita de rana, si no sanas hoy, sanarás mañana. Un conto chino! A miña nai nunca me fixo iso, nunca me tratou as mancaduras con cariño. É máis, a maioría das veces, como chegase mancado á casa, levaba outras por encima. Se me cortaba cunha fouce, por exemplo, acababa sentenciando que foi porque non a collera ben ou porque non a usara debidamente ou porque eran feridas de guerra. Por certo, todo se pega; agora son eu o que lle digo ós meus fillos que son feridas de guerra. Mais eu, antes, tiña unha vantaxe con respecto ós rapaces: a auga da burga de Baños de Molgas.

Ante calquera rascadura, corte ou trompazo baixaba correndiño pola rúa da Igrexa e metía ou mollaba a ferida nesa auga. Por pouco tempo. Porque 49 graos e medio de temperatura non é moco de pavo. Quizais a ferida non curase ó día seguinte, pero sei seguro que cicatrizaba antes do normal. Non obstante, o mellor era iso: non mancarse para evitar as labazadas da nai. A culpa sempre era miña. Lembrade: se aprobaba era grazas á Virxe dos Milagres; se suspendía… porque era un burro ou un nugallán. Aínda así, miña naiciña, como te boto de menos!