Festas para os de dentro ou para os de fóra?

De novo retornou o verán e con el retornaron por algún tempo emigrantes, turistas, calores e as tradicionais festas. Que sexan todos ben vidos.

Nesta época escóitase dicir moi a miúdo no mundo rural, que é ó que agora me quero referir principalmente:
-Non hai días abondo pra tanta festa.

O que tal dito quere expresar é o desacougo e o incomodo que produce entre o vecindario o feito de que en vilas e parroquias rurais próximas cadren as festas nos mesmos días; pero logo, pra consolarse tamén se di:
-Se non hai máis xente hai menos, que a festa faise para os da casa, e non para os de fóra.

A cousa tén a súa parte de verdade. Penso que se fan en primeiro lugar para os propios veciños, pero non é de todo exacto que non se fagan tamén para os de fóra; porque paréceme que os foguetes tíranse máis pra anunciarlles que se está en festa ós de lonxe ca ós da propia localidade; pois se estes non se enterasen de que ía haber festa ata que escoitasen os primeiros foguetes, non lles daría tempo a poñer a amollo os garavanzos, nin a esfolar os carneiros, nin case a pelar as patacas.

Doutra banda, as festas son un elemento máis dos que configuran a identidade dos pobos e é bastante habitual que a identidade se reforce confrontándose cos demais e así, tamén as festas poden ser, e de feito son en máis dun caso, outro elemento de competitividade entre os pobos, polo que tamén se fan, xa que logo, para que as vexan e as disfriuten os de fóra e, se pode ser, para que exclamen:
-Vaia festa!. Non se viu outra coma ela na rodeada!

A competitividade pode ser un estímulo que nos mova e nos impulse a superarnos; pero así e todo, aplicado ó caso das festas, paréceme que pode ser perigoso, porque, se o principal obxectivo das festas fose aparentar ser máis ca os veciños do lado, o mesmo resultaban pasadas por auga, debido a que o medo a non conseguilo poderíanos impedir disfrutar, e unha festa con medo na que non se disfruta, nin é festa nin é nada.

Se cadra, a competitividade excesiva impídenos disfrutar non só das festas, senón tamén de moitas outras cousas, por ser un dos resortes máis eficaces pra espertar agresividades que nos amargan a vida.

É posible que vaia habendo parroquias que por non poder competir deixan de facer festa. Creo que é un erro e unha perda, aínda que hai que analizar cada caso, pérdese a solidariedade e colaboración entre veciños, o encontro con familiares, a visión de que hai días máis luminosos e non todo é tristura, a celebración da fe herdada e aceptada…

Por iso, creo que paga a pena o esforzo do conxunto e é moito de agradecer o esforzo dos que se poñen a organizar. Graciñas, logo, ós que coñezo e tamén ós que non. Ser capaces de gastar tempo polos demais ben merece ser celebrado.