Lembranzas dunha vida (74)

Historia dun primeiro amor, que non puido ser; máis tarde, serían amantes
De familia humilde, ela. El tamén, naqueles tempos da posguerra, moitos irmáns, non había que comer. Os que non tiñan terras ían ao xornal. Polo menos, comían e traían algo de diñeiro para a casa.

Os dous eran xoves e namoráronse. Dese amor, naceu unha nena. Un día, el foi á festa a un lugar veciño. Bailou cunha rapaza de Madrid, que estaba axudando a un médico, que estaba de vacacións na praia de Miño. Falaron moito. Ela non soubo que el tiña unha filla.

Sendo ela unha rapaza xeitosa, el pedíulle que, se o amo lle buscaba un traballo, casaría con ela. Así foi. O señor dixo que si. El, como vivía tan mal, foise para Madrid.
Casouse con ela, pero sempre recordando aquela nena. O máis importante, o máis triste, deixar o primeiro amor.

A primeira moza emigrou. A pequena coidouna a avoa, que xa lle custara sacar oito fillos adiante. A rapaza, soa polo mundo, mandáballe diñeiro para que a avoa coidara a nena.

El por Madrid, ela por Europa. A miseria separáraos, pero aínda se querían. A nai viña de vacacións. A nena, xa crecidiña, un día de verán, foron á Coruña. Na rúa, atoparon o pai da nena. A nai díxolle que aquel era seu pai.
A nena quedouse mirando para el como reprochándolle o feito de abandonala. Foron tomar café xuntos. El pediulle á súa primeira moza que o levara con ela para o estranxeiro. Ela díxolle que non; pero, desde ese encontro, foron sempre amantes.

El viña de vacacións á casa da nai. Ela tamén facía por vir nesas datas. Pasaban o tempo xuntos. Escribíanse, pois el traballaba nun hotel. Falaban por teléfono. Quixéronse moito. Neste tempo, a el morreulle unha irmá, e veu ao enterro. A filla, xa mociña, foi ao enterro da que sería súa tía. Levoulle un ramo de rosas. O pai non se alegrou con ela, e iso doeulle moito. E chegou á casa, colleu o teléfono e chamou a muller del. Quería dicirlle que ela existía, que non era ningún delito. Contoulle toda a historia. A muller de seu pai tratouna moi ben, dicía a rapaza “como unha verdadeira señora”; tanto unha como a outra non tiñan culpa. Só a fame e a miseria que había nesta Galicia rural fora a culpable.

Esta historia contouma esa nena, vindo no tren, da Coruña a Ferrol. Subiu ao tren. Nunca nos víramos. Pero, o pai e máis eu fomos da mesma parroquia. A familia del era moi querida da miña. Tívome moito mérito aquela nena, que oíra falar dela. Esa historia de amor que non se pode borrar cos anos, así contada, de pais e fillos.

El non morreu vello, aos cincuenta e cinco anos. Quixo que o enterraran en Galicia, cerca daquel primeiro amor, que sempre levou no seu recordo, aínda que fora nos primeiros e últimos tempos da súa vida. Que dura é a vida.
Sen ter con que manter a súa filla. Ter que buscar outras saída para poder comer e saír adiante.

Un recordo para tanta xente que, moitas veces, chorando, deixou a súa aldea querida.