Xogar a descomplica-la vida

-¿Cando son máis felices os nenos?
Cando xogan
-¿A que xogan?
Xogan a moitas cousas pero preferentemente xogan a ser maiores.
Xogan a ser maiores, imitan os oficos e profesións das persoas maiores e son felices.

As persoas maiores tamén levamos o noso neno dentro e tamén nos gusta xogar.
-Xogamos ás cartas.
-Xogamos ó dominó.
-Xogamos ó xadrez.
-Xogamos á petanca.
-Xogamos ó bingo.
-Xogamos á lotería…
Pero …
¿Canto tempo dedicamos a xogar a descomplica-la nosa vida?

Compramos esto, compramos o outro, temos de case todo o que necesitamos ou a veces máis do que precisamos e aínda non estamos satisfeitos.
Aínda nos complicamos máis a vida como se a vida en si non tivera complicacións abondo.
Coñezo moitas persoas que dá a impresión de que andan á busca e captura de complicacións para dar lástima pola vida complicada que levan, cando realmente teñen moito que agradecer e non son dignas de lástima ningunha.
Danse casos entre os homes e maiormente entre as amas de casa que sempre se deicaron ós labores do fogar en exclusiva porque non tiveron necesidade de ir traballar fóra.

Pois non.
A esas persoas habería que obrigalas coa frecuencia necesaria a facer uns cursos de “descomplicación” porque:
-Non hai motivo para complicarse cando se ten saúde, cartos, amor e un fogar marabilloso.
Moitas persoas carecen de saúde e amáñanse como poden sen queixarse e incluso as hai que teñen moi bo carácter.
Moitas persoas non teñen o necesario e sofren caladiñamente os seus males.
Moitas persoas non teñen cariño nin amor de ninguén e viven no anonimato, cando terían motivos para desesperarse.
Moitas persoas viven nunha casiña moi humilde e confórmanse porque aínda hai quen ten que dormir debaixo das pontes, nos caixeiros automáticos o nas bocas do metro.
-Non hai motivos para complicarse porque querer te-la casa como unha patena cando poderían estar felices de tela como a temos outras persoas: hixienicamente limpa e punto.
-Non hai motivos para complicarse por pasa-la prancha cando moitas prendas é excusado pranchalas.
Moitas persoas andan sempre sen pranchar e confórmanse con ter que poñer.
-Non hai motivos para queixarse de ter poucos cartos cando se teñen tódalas necesidades cubertas e ben cubertas.
Outros non teñen para levar unha boa calidade de vida, pero xa dan grazas con ter un bocado de pan para mata-la fame.
¿Cómo se amañaron os nosos antepasados?
¿De quen somos fillos?
A verdade é que a lista de necesidades que se formulan algunhas persoas, é interminable.

Trátase de persoas que nunca están felices porque sempre lle falta algo.
Non son felices elas e raian o disco ás que as rodean.
¡Como somos os humanos!
Canto máis temos, máis necesidades nos creamos.
¿Cando aprenderemos a descomplicármonos?
¡Canto temos que aprender dos países pobres que carecendo do necesario e sempre teñen un sorriso nos seus beizos!

O que máis impresiona ós misioneiros e a persoas que se embarcan nunha ONG, non é a miseria dos países que visitan.

O que máis lles impresiona é que saben valorar o pouco que teñen e son felices con calquera cousa.
Son persoas sumamente agradecidas e como non poden pagalo doutra maneira, pagan cun sorriso de orella a orellla.

Nós, os que temos a sorte de habitar en países que ocupan os primeiros postos de benestar no mundo:
¿Por qué non valoramos os logros conseguidos?
¿Por qué os nosos nenos non valoran os xoguetes?
¿Por qué os estudiantes derrochan o material escolar?
¿Por que se ven cousas en moi bo uso nos contendores do lixo?
¿Por qué?
¿Por qué?
¿Por qué..?
Porque temos que “descomplicármonos”

Teríamos que comprender que “A VIDA DANOS O SUFICIENTE.”
Teríamos que comprender que non hai pouco que non chegue nin moito que non se gaste.
Teríamos que saber xestionar e administrar correctamente os bens que podemos alcanzar según as circunstancias de cadaquén sen compararse con ninguén, porque cada pobre amaña a súa vida como pode.
Porque se temos sentidiño, se nos descomplicamos: A VIDA DÁNOS O SUFICIENTE”
Ese será o título do seguinte artigo.

Grazas por terme na súa consideración nesta ocasión.
Aburiño.