Fando y Lis

Está a piques de rematar o programa de actividades organizado con motivo do 75 aniversario do sufraxio feminino en España. As mulleres con algunha diversidade funcional ou discapacidade son as grandes ausentes e descoñecidas no marco de reflexión do conxunto das mulleres; por iso quero felicitar á Concellería de Muller e Benestar Social de Lugo por acoller propostas tendentes á procura dunha vida máis normalizada e integradora. Estou a referirme aos dous actos de peche do programa no que intervirán mulleres con diversidade funcional, algunhas membros do Foro de Vida Independente.

Non me corresponde a min adiantarlles nada da obra “Fando y Lis” da Compañía El Tinglao porque teñen oportunidade de vela. Si quero destacar que se presenta unha Compañía de teatro e danza que busca a beleza tamén na diferenza, que “cre nas posibilidades artísticas e creativas que poden brindar corpos diferentes e que potencia as facultades expresivas novedosas aportadas por persoas inusuais en escena”. Por todos lados chegan mensaxes co estereotipo de muller ideal e perfecta, esquecendo que a beleza física é algo efímero e que pode truncarse por calquera circunstancia do día a día. Sen entrar no argumento podo dicirlles que representa a dureza da vida de persoas que teñen que enfrontarse a unha dobre discriminación: ser muller e ser muller cunha diversidade funcional, e tamén quere servir de chamada a unha sociedade adormilada para que sexa consciente da realidade da violencia de xénero. Desde decembro contamos con lexislación, pero a “Lei orgánica de medidas de protección integral contra a violencia de xénero” apenas contempla ás mulleres con diversidade funcional.

Fago tamén unha mención á conferencia do último día: “A evolución da muller con discapacidade” impartida por unha persoa cunha lesión grave que é capaz de remontar a súa vida cando conta cos apoios necesarios que lle permiten vivir en igualdade de oportunidades. Está en trámite a “Lei de promoción da autonomía persoal e atención ás persoas dependentes” e non se entende que custe tanto recoñecer a importancia da figura do “asistente persoal” como complemento para paliar carencias físicas e compensar dificultades. Acostumamos a xulgar polas aparencias. Cómpre cambiar conceptos falsamente “preconcibidos” fixándose máis nas habilidades e non tanto nas discapacidades. De maneira especial, invitaría a asistir a representantes políticos para que entendan que as persoas con diversidade funcional temos dereito a ser donos das nosas vidas e que non se empeñen en promover residencias cando hai outras opcións que, curiosamente, non supoñen un incremento económico.

Vivimos nunha sociedade de estándares e todo se fai en función das maiorías. Son necesarias medidas que fomenten a autoestima e a participación en condicións de igualdade; de aí a importancia da nosa presenza en espazos que non son específicos do mundo da discapacidade.

Membro do Foro de Vida Independente