Voltando a Baroña

Facendo caso omiso daqueles versos de Sabina, Ó lugar onde fuches feliz non deberas tratar de volver, Mario visitaba cada tarde o castro de Baroña. Aquel era o momento especial do día, o momento de lembrar para non esquecer. Aquel lugar tiña algo especial para el. Non era unha única razón a que explicaba aquel vínculo. Tratábase máis ben dunha serie de circunstancias, vivencias e aprendizaxes que tiveran como esceario aquel lugar histórico o que facía que Mario seguise fiel á súa cita coa memoria e consigo mesmo.

Pechar os ollos axudáballe a esquecer o presente, e o mar facía o resto actuando coma acicate das lembranzas. O son das ondas batendo contra as rochas parecía traer consigo aquela voz grave, modulada, que un serán tras outro facía parar o tempo con fermosas lendas dos pobos que dous milenios atrás habitaran aquelas terras. O seu pai ensináralle a querer aquel lugar a través daquelas historias, daquelas lendas, contaxiándolle a súa paixón por un pobo cuxa pegada seguimos a respirar nos nosos días. Aqueles ollos, vibrantes e curiosos, contaban máis que as propias palabras. O brillo das súas pupilas traía consigo o misterio de pocións máxicas, de poderosos druídas e valentes guerreiros que parecían voltar ó presente alentados pola paixón do relato. Por iso, aínda que agora tivese que facelo só, Mario voltaba a aquel lugar cada tarde porque aquela pequena península convertérase co tempo na súa mellor compaña. Disfrutaba pisando a mesma area que os seus antepasados celtas pisaran, así como contemplando aquelas construcións circulares que milenios atrás os protexeran.

O seu pai tamén lle ensinara a escoitar e entender o mar, testigo de séculos de historia e de misteriosas lendas como a de Deva, a deusa do mar. Mario recordaba perfectamente o día que o seu pai lle contara aquela historia. O sol estaba a piques de desaparecer no horizonte e os fulgores brancos do Faro de Monte Louro saudaban tímidamente dende o outro lado da ría. Pai e fillo estaban sentados na parte máis alta do castro. O pai, mirada serea baixo os lentes, parecía concentrado no mar, coma querendo ler algo nel. Sen deixar de mirar o devir das ondas comezou a relatar unha historia que Mario nunca esquecería. A lenda falaba dun mar distinto ó que agora coñecemos, un mar cuxa auga soía ser doce. Pero algo aconteceu que mudou a súa esencia para sempre. Ó parecer, todo cambiou cando Deva, a deusa celta do mar, namorou dun humano. Aquel amor durou tan só unha noite, o que fixo que Deva voltase ó fondo do mar, o seu fogar, envolta en lágrimas. Dise que, dende entón, a auga do mar é salina por mor das lágrimas derramadas pola súa deusa.

Historias como aquela, de sabor agridoce pero profundo, ensinaran a Mario a entender o mar, a escoitar os seus silencios e a escoitar tamén dentro del. Agora comprendía que o mar sempre trae ecos do pasado, doces ou salgados, pero sempre amosa parte da súa historia a quen a sabe apreciar. Quizais por iso Mario nunca deixara de escoitar, entre aquelas ondas tinguidas coa tristura de Deva, a voz que o ensinara a querer aquel lugar.