De pura cerna (34)

…/…

-Daquela, se acépta-los feitos..., ¡pois iso, muller, tranquila; ti e mais nós, que se matas esa criatura, tal que cos teus desgustos, como lle pasou a Robynia co seu aborto, tamén te matas ti, ti mesma, que este neno, de ben pensado, non ten culpa da túa debilidade, ou da túa inocencia, pois saír co demo e non volver escornado..., milagre sería!

-Nicasio, agora falaches... Mira, a tal momento estoume lembrando dunha cousa de Shakespeare, que a lin hai pouco, pero daquela non a entendín, en absoluto: A mesma virtude tórnase vicio se é mal aplicada... ¡Pois iso! Paseime de virtuosa, e metinme a redentora... ¡Acabei peor que miña tía Queta, pois ela non estaba sobre aviso!

-¡Pero, muller, qué cousa, qué erro, facelo con ese contrario, nada menos que co Merton! ¡Se o pillo, arríncolle tódolos documentos, e non só os da mansión, que o deixo castrado, listo para o Samartiño! Máis é: ¿para qué falamos dese godallo, se nos tes aquí, a nós, aos teus afillados, ao teu carón? -Non estaba seguro de terlle dito, correctamente, todo o que quería dicirlle para animala, que o seu corazón, ben o sabía, era máis fino do que a súa lingua.

-¡Grazas, Nicasio; aos dous! ¡Deu-volo pague, amén!

Neves, apertándose con ela, con súa curmá, para infundirlle ánimos. E Herminia, sempre agradecida; ás veces, excesivamente:

-¡Ai, Neves, miña Neves, qué vergoña; incluso con vosoutros, ante vosoutros! Vou morrer de pena, de pena e de vergoña... ¡Quero morrer, xa, agora mesmo, que así voume ao Ceo co meu anxo, co meu neno, sen avergoñalo na terra! ¡Ai, Robynia, faime este favor, outro, outro máis! -Xuntou as mans, impetratorias, submisa, cos ollos abrasados en bágoas, mirando ao Ceo. -Pídelle a Deus que mande a por min, que tés dereito a castigarme, coa morte que sexa; polo que fixen, polo que che fixen...; no teu tálamo, na túa propia cama, no que che era máis sagrado, no mesmo sitio onde te vin morrer de pena..., por culpa do mesmo home!

Herminia, exhausta, e Neves, que seguía máis branca có seu propio nome, cadavérica, coa circulación baixa, feita unha vela, pero tiña que calmar en súa curmá, en súa “madriña”, na súa protectora, que se debatía convulsivamente, tal e como se estivese padecendo ataques epilépticos.

-¡Non, muller, tranquila, que aquí non pasa nada, nada grave, nada insoluble, que estamos contigo; sempre contigo, de por vida, como é natural! Mira, fillos bravos, fillos de moza, de moza inocente, xa se viron máis..., ¡e criáronse, e chegaron a ser boas persoas! O que non me entra na chola é..., iso, ¿cómo te fiaches do Merton, co que sabías del; ou violoute? ¡Mentira parece! -Aínda ben non rematara de expresa-la súa íntima opinión, aquelas dúbidas, xa estaba arrepentida de mostrarse así, cruel e intransixente; por iso engadiu un vergonzoso: -¡Perdoa, muller; perdóame polo que che digo, tan ao cru, pero volvinme tola, e nin sei de qué falo, do que digo, nin de cómo o digo!

-Diso...; ¡non cho sei, miña Neves, non cho sei! Fun perdendo a vontade, engaiolada por aquelas atencións, por aqueles agarimos, que agora entendo o que eran, pura filfa: ¡todo en frío, calculado, negocio puro...! ¡Quero dicir, impuro, trapisondas súas, unha máis!

-¿Que é iso de calculado...? -Preguntoulle Nicasio, un tanto inxenuo.

-Coido que si; todo calculado e premeditado, que a cousa foi desta maneira: ao Merton importaríalle pouco secuestrarme, ou asustarme, por si ou utilizando os seus sicarios, para que lle firmase a anulación do testamento; a cesión, ou como se diga, e despois diso, recuperado o tesouro, tirarme ao pantano, aos crocodilos..., ¡pero temíalle ao letrado, ao señor Tovar! Co tempo colleume simpatía, penso que si, pero o fundamental, o que máis lle importaba, na súa vendetta contra min, pero tamén, de paso, contra a súa Robynia, era montar un chanchullo teatreiro, unha farsa, na que eu picase coa miña inxenuidade permanente, na que me asignou un rol indigno, un truco nefando contra o que nada puidese ningún avogado, por Tovar que se chamase... e para iso, ¿qué mellor que alumarme coa ilusión dunha voda, e a maiores, tentarme coa vaidade, coa avaricia dese negocio dun barco para turistas, en réxime de gananciais? ¿Eu, unha pastora das ovellas, culturizada pero non instruída, sen defensas, sen amparos ou consellos de altura, condona dun transatlántico? Tentoume en toda clase de pecados capitais, e de paso, co vingativo que é, e co que levará sufrido pola miña culpa, por culpa da evanxelización que me encomendou Robynia, non me ía deixar virxe...; ¡quero dicir, sen a súa firma de puteiro avezado!

Nicasio, remexendo no xa remexido:

-Digo eu que sempre che quedarían os xustificantes das letras, dos xiros..., ¡tal que para defender un preito!

-Nicasiño, ¿que é iso para un gánster, que teñen mil formas de eliminar as probas, de gañar os preitos; o que sexa, con tal de saírse coa deles? A miña debilidade está, estivo, maiormente, na miña soberbia, en que me namorei da miña obra, dos meus progresos, aparentes por suposto, cando todo era puro teatro pola súa parte..., ¡e máxime para quen estaba afeito a representar comedias de Shakespeare, un verdadeiro pero falso artista, que incluso as tiña memorizadas! Coido que el, en todo este tempo, tanto como sufrir, gozou, ¡xogando comigo, coma un gato cos ratiños, contando de papalos tan pronto madurasen!

Neves, doída ata o máis fondo das súas entrañas de canto lle fixeran á súa curmá, pero tamén por aquela burla sostida, na que todos foran parvos, e incluso cómplices estúpidos, involuntarios:

-¡É máis puto cás súas putas, que xa é dicir!

-Miña Neves, eu, ao principio, espapalleime coma un queixo, sobajada coas súas carantoñas! Maiormente, o meu foi un pecado de soberbia, terrible, inmenso; parecido ao de Lucifer, pois ben pensei que o catequizaba, que facía boa del; tan cambiado, tan submiso e tan cariñoso que se puxo comigo, maiormente nos últimos meses..., ¡que así foi como empezamos a intimar! Dobregado o espírito, pasou ás cóxegas, á soba, ¡e descubrín que me gastaba todo iso, que mas pedía o meu corpo virxinal!

Nicasio, que esperaba unha ocasión para dicir algo, que xa o tiña no ápice da lingua, unha ocorrencia grata, que compracese á Herminia:

-Polo menos, este neno terá padriños, padriños católicos, que se chegas a casarte co Ádam, daquela..., ¡a saber! E tamén está iso de que salvaches as propiedades; ¡as túas, que túas son, en lei dereita! Niso non teñas escrúpulos, pois un testamento máis libre co de Robynia, e menos solicitado ou provocado, outro non houbo, nunca! ¡Mal raio os fenda, aos dous, en cuarteiróns, en canal, pero que sexa no intre da súa fornicación, precisamente nese! -De rúbrica, soltou na mesa de caoba, inocente ela, un cachetazo tremendo, que moito llo pedía o corpo.

Á Neves desgustárona aqueles ditos do seu home, pero tamén a forma:

-Non sexas bruto, ho, non lle fales desas cousas, pois ao mellor...; igual se queda todo en farelo, que as mulleres temos alarmas, que non tódalas sementes dan froito..., ¡que ben o sei eu, por min mesma!

-Diso pode ser, pero do outro, ¿do casamento dese jabado....? ¡Está ben confirmado, que todos me dixeron o mesmo; e falei con varios...! -Aseverou Nicasio, mensaxeiro rigoroso, ben asegurado daquelas novas, naquel momento, naquela data, vellas, do Merton.

Pero Neves, sempre pragmática:

-En todo caso, tranquila, e non vaias enfermar, ¡pois cando vén unha, a outra está esperando! Mira que se enfermas, agora que o tes que criar, ¡que eu non lle podo dar o peito!

-Miña Neves, enferma xa estou; ¿ou queres máis...?

-Tódalas cousas poden ir a peor, todas, ¡se nos emperramos en sufrir por elas, pois as penas, coma as riadas, pena traen!

-Miña Neves, ¡o que fixen...! ¿Onde me escondo, Señor, que non teño follas, daquelas, daquelas da parra...?

Nicasio rebuscou nos estantes do mostrador e atopouno: CERRADO POR VACACIONES. Así estiveron unha semana, de portas a dentro, pusilánimes, medrosos como apóstolos; desalentados, iracundos, avergoñados, curtíndose na propia dor, e sen forzas, sen azos para enfrontarse á fase seguinte, naquel medio tan hostil e tan complexo, sometidos, por suposto, ao perigo das iras gansterís, sempre imprevisibles, para máis desacougo.
-.-


Sempre foi socio...
No Restaurante Robynia as cousas roulaban de mal en peor. Ben, na propia restauración, na empresa; progresivamente ben, xa de inercia; pero os ánimos, a afouteza, destes empresarios ían enfraquecendo, en declive paradoxal, contraposto, apenas disimulable e malamente sostible.

-...

-¿Segue arriba, coma sempre...? Esta muller, sen saír do piso, vai dar en tola, e tras dela, nós, que imos ter que cerrar, definitivamente, ¡que ben burra é a clientela se non nolo nota! -Nicasio, botándose as mans á cabeza.

-Si, está no seu gabinete; por veces, lendo, e outras pingando, ¡que nin sei cómo ten auga para fabricar tantas bágoas, así, ao calado, que nin bebe! ¿Que poderíamos facer, meu Nica, que esta muller, empreñada do demo, ten que manter a súa preñez..., e xa non saia con cornos? ¡Pero non vai poder, coa debilidade que lle está entrando...!

-Hai que falar con Agar, que se esmere en facerlle cousas apetitosas, das que vexa que lle gustan..., ¡e sobre diso, distraela!

-Agar, si, que xa o fai: mira, subiulle o almorzo, pero só tomou unha substancia... ¡Eu xa non sei qué dicirlle, nin que dicirlle in qué facer con ela....! ¿E ti, de onde ves, agora, tan cedo?

-Volvín ao Placeres; ¡ao hotel, que non aos praceres...! Fun en busca de amarguras, a por novas dese godallo, dese castrón dos infernos...!

-¿E qué, arrepíntese do que fixo? -Apremouno Neves, tan nerviosa como se a comesen as formigas, folla a folla, pero a pelo. -O que tiña que facer ese gringo é divorciarse desa puta, desa Áurea, e casar con Herminia..., ¡así fose polo Xulgado, pois entre dous males, o máis cativo!

-¡Muller, é tarde para correr tras do golpe! Confirmáronme que é verdade que se casou con esa bruxa peluda, e que saíron de cruceiro, por Europa adiante, aos portos, que por fin comprou aquel barco..., ¡coa Áurea de socia, que era o que tiñan tramado, que eses fixeron da verdade mentira, e da mentira verdade! ¡Cousa tal, trama da maneira..., na vida!

-¿Con quen falaches; será certo ese disparate?

-¡Isto, si, por desgraza! Din co propio Verdini, que a pouco tira de pistola contra min, que me arengou de mala maneira, que me dixo que o tal Merton está contra nós, a matar, que nos vai esfolar se nos pilla; que el mesmo, ese italiano, tiña parte no diñeiro posto ao nome da señora Robynia; que os roubamos con esa herdanza, para eles en falso, pois a testadora non era quen para facer o que fixo, esa cousa do fideicomiso, que vou morrer sen entender cómo é iso de que as cousas dun estean na cabeza doutro, e corenta máis, que tampouco llas entendín, entre a súa excitación e mailo chapurreo dese recastado, medio gringo e medio italiano. Mira, muller, en definitiva, igual que din na nosa terra, ¡que ten máis que falar o que se cagou na cama, que o que lle lavou a manta!

-Nicasio, xa que están nese plan, e a cousa non ten remedio, eu nos lles diría nada deste neno...; ¡pero nada, nunca, que son capaces de darlle una malleira para que aborte, ou a tiran ao mar! En por nós, se entende, que ao día de mañá, Herminia..., ¡segundo vexa as cousas!

-Neves, por min, vale, que eu tampouco, que ese mal pai non merece sabelo; e de informarse algún día, igual llo quita á nai para crialo el, nos Estados Unidos, á súa maneira! ¡Que os coma o demo, que xa matinei en marcharnos para onde non nos coñezan, tal que para Madrid...! ¡O malo é que, vender á présa sempre é malvender!

-Tes razón, Nicasiño, moita, toda; ¡nunca tanta tiveches! Digo coma ti, que os coma o patanexo, que a nosa Herminia herdou, por vontade de quen sabía o que facía, así que ben herdado está, que ese foi o salario dunha obra boa, boa e ben arriscada; dun traballo ben feito, e se a enganaron, se a foderon, se non a deixaron rematar o seu compromiso con Robynia, ¿foi culpa dela? Herdou dun testamento legal, por libre, coas bendicións do señor Tovar, que de todo iso non hai dúbidas. Foi tan merecido, era tan boa esa menciña, esa receita de Robynia, que esa fortuna caeu nas mellores mans, pois outra coma miña curmá..., ¡nin de aquí a Madrid! ¡A culpa foi do enfermo, que non quixo sandar!

-¿Daquela, ímonos, facemos as maletas; estás conforme niso? ¡Hai que falarllo a Herminia, a ver se cobra ánimos co noso plan, que aló, en España, pode dicir que vai viúva...! ¿Ti sabes que El Rei de España naceu despois de morto aquel Afonso XII...? Deste, ou desta, teremos que dicir o mesmo, ¡que lle morreu o pai!

-¿Irnos, fuxir do lobo...? ¡Ai, Nicasiño, iso nunca, salvo que nolo pida ela, ela mesma! E ata parece mentira en ti, con ese corpazo que tes...; mira, ho, os valentes sodes valentes porque os outros somos covardes..., ¡sen dúbida!

-Entón, ¡a ver qué di ela!

-Oes, Nicasio, ¿que sería do administrador, aquel tío, aquel apoderado que nos visitou por culpa da mansión? ¡Dese tamén hai que velarse!

-¿O Hamilton? Tamén está que brúa, que andaba por alí, recollendo as súas cousas... A sorte foi que o pillei discutindo co Verdini, que debe ser o culpable de que o apeen dese choio..., ¡que dúas serpes son moitas para un só paraíso!

Neves, sempre inquisidora, ata a morbosidade:

-Non vexo esa sorte por ningures, pois o choio sería que se matasen entre eles...; ¡diante túa, para máis pracer!

-¡Xa; ti ben falas! De quitadas as pistolas, o que quedase vivo pegaba comigo, ¡pum-pum, e á cova! Destes tajalanes, destes tificadores nunca se sabe o alcance do seu tiro, das súas vinganzas, pero, xa que queres saber, que o contrario en ti sería enfermidade, verás o chiste: Polo que discutían, que non se gardaron de ninguén, e iso que tiñan con eles tres ou catro zorras, atusmándolles, que ata parecían divertirse coa pelexa dos seus galos, e eu, alí, diante, facéndome o bobo, e ciscando preguntas, saquei en limpo que o Merton sempre foi socio desa Áurea...; ¡sempre, sen interrupción, e coido que xa de antes da morte da señora Robynia! ¿Entendes esa calderona…? Mira cómo foi a cousa: O saleta do Merton, cando empezou a roldar na nosa Herminia, fixo o papel de que lle vendera, ou alugara, á gringa, á filla do seu amigo, cambiando de rol, mostrándose arrepentido..., ¡que era a condición que lle impuxeran esas santas; por mellor dicir, esas bobas! Daquela a gringa, para pasar por decente, delegou no Hamilton; e o Merton, no Verdini, asemade, que así, mentres eses apoderados puteaban na Habana Vieja, os amos, os patróns, chingaban na casa do Merton, ou por aló adiante, ás escondidas, niso do Varadero. ¡A pena é que isto non sexa unha película desas que fan os americanos, e nós fóra dela, por suposto, de espectadores!

Neves seguía loitando coas contradicións daquel embrollo, que tal lle parecía tramado por un fato de bruxas endiañadas, pois aquilo non era cousa de humanos, que nunca tal oíra, nin parecido, nin en Galicia nin en América.

-Estou contigo, meu Nica, pero, sen embargo, non sei, que algo hai que non me casa: Ese Merton por algún cambio pasouche, que non volveu a rumbar naquilo da cesión dos bens... ¡E a min, que ata se me figuraba un vello chocho, namorado dunha moza, da nosa Herminia, cunhas cousas tan bonitas, que nin parecidas ás túas, que nunca unha flor me botas..., nin me traes un galano!

Pero Nicasio tíñaas claras, rotundamente claras; viña sucio, emporcado, pero da fonte limpa, á que foi para informarse, para completar a súa información:

-¡Muller, porque ese é zorro dabondo; un arteiro de marca, un recastado, fillo dun lobo, e parido por unha zorra; seguro que si! Sobre diso, listísimo; máis que un escribán, pois o condenado ben sabía que con Herminia, ás bravas, non pode, que sempre llas cantou claras, ¡desde que era unha simple criada! Pero foina namorando con malas artes, facéndolle as voltas, con paciencia, aos poucos, rolda vai e rolda vén, coa astucia do golpe, que incluso, e para máis cebo, axudoulle a gañar diñeiro, ¡moito, a feixe! Do demais, o que é dos cartos ese tío rise deles, que cartos é o que lle sobra, pero tiña a ferida da mansión, que era o que máis lle doía, aquel contrato de aluguer, aceptado nun punto de debilidade... ¿Decátaste?

-¡Vaia que me deixas...! ¿Así que esa Áurea, chinchín co Merton..., de sempre? ¡Con preservativos, claro! -Neves, ante as evidencias, aclarábaselle aquela situación, pero, por máis que encoraxasen no seu home, aló por dentro cadora tiña máis medo. Medo, si, pero unha derruba, unha fuxida covarde, precipitada, tampouco a quería aceptar.

-¡Exactamente, chinchín, ou o que sexa, que eses borococos, tan arteiros para todo, a saber qué afeccións teñen niso do amor, nin cómo o fan, se cadra el de can e ela de gata..., que ata o farán contra natura, peor cós animais, que eses son decentes! Pero do que alí se dixo, do que preguntei e do que sospeito, aínda tirei outro asuntiño con respecto ao noso alaco: ¿Ti sabes de qué data é a carta dese Merton, aquela onde lle di a Herminia que vendese as cousas e que lle xirase o diñeiro, todo, canto reunise, coa máxima urxencia, que se lles malograba aquel choio do barco, e todo iso...? ¡Estes son coma a raposa das morgazas, que gacea nun sitio e soa noutro!

-Esa carta tena Herminia, por suposto, que o garda todo; e logo que algún día teralla que ensinar ao fillo, se segue viva para crialo..., ¡para que entenda o que pasou con seu pai! ¿Pero, por qué, por qué o preguntas, qué andas escaravellando....?

-Muller, témoslle que preguntar porque..., en terra de cristiáns sempre foi primeiro o Carnaval cá Pascua, pero aquí, nesa Cuba do carajo, con tan poucos curas..., ¡se cadra é outro Deus, outro calendario!

Aquela metáfora, aquela alusión, escura, enigmática, non a entendeu Neves, pero tampouco lle interesaba gran cousa. A tal momento o seu estado mental era de total anonadamento, cunha moleira de serraduras.

-Meu Nicasio, estou cambiando de opinión, que nolos tres andamos metidos nunhas leas de órdago, coas que non podemos. Se nos chegase o que temos aforrado, tal que para vivir en Galicia, cun negociño, pois o de Madrid hásenos facer grande..., ¡daquela mandabamos esta Cuba do ron ao nabo de Lugo!

-¡Ou metemos o nabo nesta Cuba, para cocelo ben cocido..., ao ron!

-Nicasiño, vai parando, que a cousa non está para bromas... ¡Maldita emigración, maldito sexa quen tal inventou, que logo era mellor pedir polas portas..., ou cavar na serra!

-Muller, para min é doutra maneira, que teño matinado niso: ¡Malditos aqueles gobernantes, e con eles, os nosos caciques, que non foron capaces de darnos traballo na nosa terra, co que alí hai sen facer, que andan carpintexando cancelas de nogueira, e de cerdeira, e paredes de dous metros para pecha-las chousas..., en vez de mobles, e cousas así; cousas vendibles, exportables...! Agora que hai barcos para todo, ¡co que se podía producir, e mandar ao estranxeiro, aló, no noso país...! Pero estamos falando do que non entendemos, ¡que nin entendemos do noso, pois de facer tortillas ao ron aínda non pasamos!

-Se aínda fósemos vinculeiros, co que aprendemos en Cuba, e algo que levemos para merca-las teixas...

-¡Muller, de postos así, de postos a fuxir, fuxamos cara a diante, que tamén estou cambiando de opinión; eu tamén, que non volvo deste país dos ricos co saco dos pesos a medio encher...! Botáronos do noso, de nenos, recén paridos, polo mundo adiante, dun xeito ou doutro, e temos que demostrarlles, precisamente aos nosos, que somos quen de gaña-lo pan, ¡o pan e mailo compango! ¿Pasar por todas, aquí, e agora que temos o restaurante a tope non face-la seitura, non recolle-la nosa colleita? ¡Non, que iso é de covardes, así que, pola miña parte, retiro o dito!

-Nicasio, non queda tempo para seguir con estas dúbidas, que a oio baixar polas escaleiras, ¡e se nos atopa preocupados, daquela adeus ao seu conforto!

-...

-¿Entón, Nicasio, por iso que che contaron, ou polo que osmaches, o encargado das trapisondas é o tal Verdini? ¡Vaia mérito, vaia ascenso, un controlador de putas! Miñas pobres, cánto me doo delas, que vaia xateiro que teñen..., ¡e xa non lles pegue, que ese animal é capaz de todo!

-Si, Herminia, que acabo de contarche máis do que pensaba, pero..., ¡sonche tan bruto, ben o sabes, que non sei afia-las verbas! Plenos poderes, e tamén, ao que parece, segundo do que se queixa, segundo che acabo de dicir, tamén algo de parte no negocio, que así estaban de vello, ¡que lla daría o Merton para termar del! Mesmo coma quen lle regala un narigón ao touro das vacas..., ¡para telo ao rente!

-¡É que non acabo de crelo! A ti, si, Nicasiño, que me refiro ao caso, á tremoia. ¿Ese siciliano, ese zambeque, aparentemente un chofer, socio do Ádam, é agora o seu apoderado, un Apoderado Xeral...?

-Xeral, non, que da cousa do barco, do negocio grande, seica se ocupa o propio Merton, persoalmente..., ¡que iso lles entendín!

-¡Vaia cadea de trapalleiros! Pois agora é cando non lles cedo nada, nin un peso, así me maten, que o legado da pobre Robynia, por máis que ela fose realmente dona tan só da metade, por iso dos gananciais, e no resto funcionase a señora como testaferro do seu home, de presente, xa que vén de camiño un herdeiro efectivo, directo, do Merton..., ¡será todo para o meu neno, que tamén é del, e así quédame a conciencia limpa, a cero! ¿Non volo parece?

-Nós témolo claro, curmanciña; incluso eu, que son a máis torpe dos tres... ¡Fuches o estorbo dos seus plans, pero deron en óso! -Neves, despois daquela decepción, volvía a estar oufana con súa curmá, pero Herminia esbozou un medio sorriso irónico:

-¡Si que deron, pero á miña conta; á miña, e á doutro inocente, aínda máis inocente cá min, pois, pobre neno, vaia herdanza, vaia deshonra coa que vén ao mundo, por tódolos conceptos! ¡Deus, qué parva fun, misionando nunha Habana tan arrevesada, tan pervertida...; na propia Habana das cen razas, nada menos que a un gringo, un puteiro, un contrabandista, un mentireiro..., que as ten todas, e todas escollidas!

Nicasio, que con tantos temas, e todos absorbentes, xa se lle esquecera aquilo da carta:

-Para, nena, a modo; para un pouco de botarlles pestes..., ¡que sempre as pode haber máis grandes! ¿Con qué data che escribiu Ádam aquela carta tan longa que nin se daba lido, aquela onde che mandaba, pois mandato era, que o vendeses todo, a toda présa, e que lle mandases os cartos...?

-¡Si, mandato; mandato imperativo! Non o sei, que a lin cen veces, ¡pero iso da data...! ¿Que ten de particular, por qué mo preguntas, ou é que non falamos abondo daquela cheirume?

-Muller, vai pola carta, faime ese favor, que teño esa curiosidade, e a partires diso, non che volvo a falar dela...

Mentres esperaron pola curmá, ningún deles se atreveu a dicir palabra, nin Neves nin o seu home. ¡Quedáranse aloulados!

-Xa estou aquí... Pois non, non ten data, nin data nin firma... No da firma xa reparamos daquela, que iso ben que nos alertou... Pero tamén baixei o seu envelope, que adoito garda-las cartas no propio sobre, que nin sei por qué...; unha manía coma outra... Cólleo ti, Nicasio, que a min xa me queima nas mans... Está aí, no cuño, aí onde pon iso do Mail...

Nicasio comprobouno á luz da ventá, pois aquel estampado viña algo borroso:

-¡Cabronazo, malnacido, fulero....! A este tío, co coitelo da carne na man, se o collo..., mesmo en canal, coma a un porco!

Herminia quedou silente, aterecida, coas verbas axeadas nos beizos; tanto, que lle custou preguntar:

-¿Nicasio, que, qué pasa, que estou frita? ¡Veña, fala, explícate, que eu, nin iso podo!

-¡Que vai pasar, que me cago nese gringo do carajo! ¡O que barruntei dándolle voltas ao que pasou, e da maneira que pasou...! Ese desgraciado escribiuche en plan de prometido teu, repetíndoche o de casar contigo, iso do barco en gananciais, séxase, aos dous nomes; aqueles proxectos, aquelas promesas, todo iso..., ¡despois de casado! ¿Oístes ben? ¡Despois de casado! A ver, sentádevos, as dúas, que estades para caer...

Deu en pasear por diante delas, a grandes zancadas, braceando, dominado polo seu paroxismo, nun ataque de ira:

-A ver, que volo vou dicir, aínda que me custa serenarme... Eu andaba con esa mosca por tras da orella cando me lembrei dun Comandante da Mariña, aquel que viña moito por aquí, e aló me fun, na súa procura... Hoxe volvín, despois do que vos contei, e xa me tiña apuntadas as datas da matrícula do barco, e maila voda que lles fixo o Capitán do mesmo; a bordo, ou como se diga. ¡Non sei como o conseguiu, que ata sería por radio, pero o caso é que xa o sabe! Primeiro mercaron, e rexistraron, ese buque dos turistas; e despois saíron nel, ao mar, en prácticas, me dixo, e casaron por aló adiante, non sei onde, en alta mar. A todo isto seguro que matinaron, xa no propio barco, o que lles faltase por mar; e con iso, ao volver ao Miami, botouche esta carta... ¿Que pretendían con esta nova falsidade? ¡Máis claro non pode estar! Recibida a misiva, recibido o Hamilton, escriturada a mansión ao nome da Áurea, polo seu apoderado, Merton facíase de novo coa propiedade, cun diñeiro que deles viña e a eles retornaba naquelas letras, agora en gananciais, pero seu, compartido coa gringa, coa socia, que niso estaba a carambola, o truco, e de paso arrapiñábache os cartos, todos, os da mansión e mailos das túas accións, ¡incluído o herdo da Queta, para máis foda, para que nada che quedase a ti, ¡e todo a pretexto dun barco no que xamais participarías!

-¡Meu Deus, todo para eles, Áurea incluída! -Apenas puido musitar Herminia.

A cambadela estaba clara, clara e ben matinada, mefistofelicamente concibida, pero á Neves houbo que explicarlla, repetirlla, que non a daba entendido, e a Herminia deulle un amago de síncope, pero desta vez non precisou do ron, que tardou algo menos en reanimarse. Súa curmá, consolando nela:

-¡Non sufras, Herminia, que agora xa foi! -Apertouna forte, contra si, levándolle a cabeza ao seu regazo, maternalmente.

Herminia deixouse acalentar, que ben o precisaba. Sentiuse unha nena; pouca cousa, indefensa; e cando levantou os ollos, despois de secalos co paniño da Neves, díxolle á curmá, expresándose con vergoña, coma un neno reprimido:

-¿Neves, e tíñasme por lista? ¡Mira qué lista son: criando nas miñas entrañas o fillo, ou a fila, do meu principal inimigo!

-Muller, iso pásalle a calquera. Na nosa parroquia, ¿cantos fillos de moza non ten habido...? ¡Iso da jodienda non ten enmienda, e por parte, só se capan as cochas!

-Ten, por desgraza, pero o meu caso é outro, que volo teño dito: O meu foi soberbia, a vaidade de pensar que eu era quen de amolentalo, despois de que fracasara Robynia, ¡e mais era a súa muller, a verdadeira, a lexítima! Agora, de non ser pola criatura, metíame monxa, así fose para varre-lo convento, en penitencia. Aló por África, onde ninguén me coñecese...

-¡Xesús, muller, qué cousa, cómo es ti, que non acougas...! A ver, falemos do de hoxe, que antes ías dicir non sei qué, que te cortei, sen querer...

-Nicasio, diso dos poderes... Mira, se te atreves, tamén chos dou, os meus, ¡que algo aprenderemos das mañas dese Ádam! E daquela véndesme a mansión; ¡a mansión, pois aquelas accións, de pasadas a dólares, xa deixaron de ter a súa función, o seu significado! Todo, absolutamente todo, que non quede rastro de nada..., ¡xa que non fun capaz de cumprir as intencións da miña señora, da miña protectora, da miña Robynia! Pero iso será se te atreves, por suposto, que despois mando os cartos para Coruña...; unha parte, por iso de poñer os ovos en varias cestas!

Pero Neves non se vía fóra de perigos, nin sequera con aquela argucia financeira:

…/…