Necesitamos confiar

¿Quen non experimenou algunha vez na súa vida a necesidade de desconfiar?
-Desconfiar das persoas
-Desconfiar dos productos que nos ofrece a sociedade de consumo.
-Desconfiar de se tal medicamento terá ou non terá efectos contraproducentes...
-Desconfiar se as calificacións que nos puxo aquel profesor serían xustas.
-Desconfiar dos propios fillos.
-Desconfiar incluso dos pais.
-Desconfiar, desconfiar, desconfiar…

Teño oído que hai quen desconfía ata da súa propia sombra.
¿Cómo será esa vivencia?

¿Por qué pasarán pola nosa mente todos estes pensamentos negativos?
¿Non estaremos engadindo probemas inexistentes a outrtos existentes?

-Se imos polo mundo desconfiando das persoas que nos atopamos na vida cotiá...
¿Non estaremos convertindo esta fermosa vida nun constante sufrir?
¿Non será mellor confiar en que a maioría das persoas somos boas aínda que teñamos algúns defectos?

Certo que hai persoas que ofrecen máis confianza que outras, pero indo com precaución.... no ten porque pasarnos nada malo.

-Se pensamos que todo canto comemos, é perxudcial para a nosa saúde...¿De que nos imos alimentar?

-Se desconfiamos daquel medicamento que nos deu o médico...¿Que efecto nos fará?

-Se desconfiamos das titulacións que nos ofrecen as institucións educativas...
¿A onde recurriremos para obter un título que acredite a nosa vaíia académica?

A veces oio conversas nas que certas persoas maiores se mostran desconfiadas ante os propios fillos.

Se non confían nos seus propios fillos, as súas razóns terán, pero eu pregúntome:
¿Que poden esperar dos fillos dos outros?

Tamén sei dalgún caso que non confían nos seus propios pais cando estes pasaron mil e unha calamidades para crialos e darlles o mellor que pudieron.
E por unha nimiedade, tecen e tecen ata chegaren a encher deste xeto os petos dos avogados.
¡Que pena!

E cando se trata da vida en parella: “o teu é teu e o meu é meu”
¿Onde están os vínculos do amor?
¿Onde quedaron as promesas feitas noutros tempos?

¿Ata ode chega o noso egoísmo?
¿Por que nos volvemos tan desconfiados?

¿Será a desconfianza un dos pecados capitais da sociedade actual?

¿Terá algo que ver a ignorancia relixiosa?
¿Ata nde chegan os nosos fumes?

¿Terá algo que ver o feito de ter expulsado ó mesmo Deus das nosas vidas en moitos casos?

¿Estará a punto de derrumbarse a nosa Torre de Babel actual?

Vostede, outras moitas persoas e máis eu sentimos necesidade de recupera-la confiaza nos outros, nos bens que nos ofrece a sociedade actual, en nós mesmos e nesse Ser Superior que o mundo Cristián chama: Deus.

Pero para eso “CONVÉN PERDER TEMPO”.
Perder tempo será o vindeiro título.
Algo a simple vista un tanto difícil nos tempos que corremos, pero a veces para gañar, antes, hai que perder.

Moitas grazas por acompañarme nestas reflexións que acabo de facer sobre a desconfianza ou sobre a confianza, según como se mire.
Graciñas