Prado Nogueira, un poeta esquecido

Estes días, manexando información sobre os xogos florais de Ferrol, recuperei a unha figura que non me é allea, pero que considero que para a memoria colectiva está sometida ao tupido veo do esquecemento. Refírome a José Luís Prado Nogueira, que era habitual que nos certames locais dos anos cincuenta/sesenta fose premiado, aínda que en realidade era un autor de gran talla, moi laureado fóra da súa terra. O pasado día 15 cumpríronse 25 anos do seu falecemento. Nacera en Ferrol o 29 de xaneiro de 1919. Na súa vida profesional alcanzou o grao de coronel de Intendencia de Mariña. O seu primeiro libro "Testemuña de excepción" publicouse en 1953, ao que seguiron "Oratorio do Guadarrama" (1956), "Resposta a Carmen" (1958), Miserere na tumba de R.N." (1960), polo que conseguiu o Premio Nacional de Poesía, "Sonetos dunha media morte" (1963), "A carta" (1966) e "A ra" (1966).

O seu biógrafo na Gran Enciclopedia Galega, o crítico, poeta, escritor e xornalista, Vicente Araguas escribiu: "poucos poetas tan inimigos de si mesmo como o fose José Luís, en parte polos seus sinalados descensos aos pozos melancólicos, pero tamén porque Prado -intelixente e dono dunha notable capacidade de desdén, sempre desde a altura intelectual, e moral, na que se achaba- sempre foi consciente do terrible ninguneo a que estaban a someter a súa poesía aqueles que aspiraban a trillar campos novos, nos que non se apreciaba a presenza dun home que todo o conseguira, poéticamente falando, nos anos cincuenta e sesenta. E falo de premios como Cidade de Barcelona, Nacional de Literatura ou Leopoldo Panero. Isto sen contar coa explosión crítica -favorable, xa se entende- provocada pola aparición de "Miserere na tumba de R.N". Un libro que fixo subir o diapasón encomiástico a críticos da talla de Melchor Fernández Almagro, Guillermo Díaz Plaja ou Gerardo Diego. Melchor, o clásico Melchorito de Federico García Lorca, chegou a comparar a José Luís con Valdés Leal e Quevedo, Bécquer e Rilke, na súa capacidade elexíaca".

Manuel Ríos Ruiz, en diariodejerez.es (19-11-2010) sinala: "A José Luís Prado Nogueira coñecémoslle e departimos con el longas conversacións na Cacharrería do Ateneo de Madrid. E a lectura dos seus libros púxonos de relevo que era un dos máis importante poetas da xeración de posguerra". Outro crítico, Manuel Rico, na súa sección dixital "Á marxe", di: "Outros poetas, hoxe semiocultos, tiveron os seus días de esplendor e inexplicablemente, quizá debido á paixón pola desmemoria de cada nova onda de poetas/críticos/profesores, tendente a afirmar as novas correntes enterrando aos predecesores, fose decisiva nese inxusto enterramento... hei de recoñecer que na poesía de José Luís Prado Nogueira atopei sempre pasadizos a emocións moi persoais, moi fondas".

En Blanco y Negro de 23-09-1961, páxina 83, sección "Reyes de almanaque", Pedro de Lorenzo escribe: "A liña creadora e a liña triunfante que de cando en cando progresan paralelas, veñen sostendo como as dúas ás do corpo indivisible da poesía, a obra de José Luís Prado Nogueira. Avanza a súa depuración ao compás da sucesión de premios que a popularizaron e recoñeceron".

Quede esta modesta achega xornalística en liña coa reivindicación que todos os críticos literarios fan da obra de José Luís Prado Nogueira.