Lembranzas dunha vida (45)

Recordos da nenez

Din que o que pega esquece e o que recibe recorda sempre. O contrario ocorre cando te tratan ben. Iso non se esquece, e máis se es pequena. Nunha escola de aldea dos anos corenta, había nenos e nenas. Apenas había roupa.

Andabamos en zocas; os camiños cheos de lama. Logo, no recreo todos iamos beber auga á casa da tía Valentina, que tan boa era. Xamais nos poñía mala cara, aínda que foramos un bo fato de nenos, aproximadamente uns sesenta. Ela, con todo cariño, pasábanos á cociña. Tiña un sella e bebiamos pola ferrada. Tamén nos mandaba quentar no lume, pois, nesas datas, non andabamos moi abrigados.

A tía Valentina tiña unha horta con mazás de tarde e sempre nos daba. De todo isto, hai sesenta e catro anos e aquela nena, que hoxe ten setenta e catro anos, cando vai ao cemiterio, sempre ten un recordo para ela, para a tía Valentina. Que ía dicir, que despois de tantos anos, aínda lle estou agradecida. A morte non borra as boas accións.

Cando eu era nena, había dúas mulleres maiores e sempre me contaban que, de pequenas, lles morrera a súa nai.

Quedaron catro neniñas orfas. O pai volveu casar e a madrasta traía a súa nai, Ánxela, con ela, unha muller de noventa e un anos da que sempre falaron moi ben.

Ánxela, da que dicían que era ánxela de verdade, quixo moito a aquelas catro nenas. Elas tamén a quixeron. Foron as que me dixeron que Ánxela estaba enterrada diante da porta grande da igrexa de Adragonte.

Gracias a esta xente, que nos deixa este legado tan fermoso. Se todos foramos así, isto sería un paraíso.