Botando unha ollada ao pasado

O pasado explica toda a nosa traxectoria como seres humanos.
Os que peiteamos canas construímos o pasado reciente.
-¿Anímase a botarlle una ollada?
-¿Permíteme que lle fale algo da miña experiencia?

Tanto vostede coma eu estamos en condiciónsde afirmar que a historia dunha xeración ou a de dúas é insignificante se a comparamos coa historia da humanidade, pero posiblemente siginifique algo para ilustrar a vida deste ano 2015 que rematamos de comezar.

-¿Observa vostede moitas dificultardes a superar neste momento?
Eu –que son una muller moi ignorante- vexo moitísimas: as noticias móstrannos infinidade delas e a nosa vida particular de cada día tamén. O noso futuro é en boa medida imprevisible.

-¿Son todas esas dificultades, insuperables?
¿Cantas podemos superar vostede e máis eu xunto con outras moitas persoas coma nós?
-¿E a nosa situación peor que dos nosos avós, ou a dos nosos pais?
Non, certamente non.

-¿Imaxinábanse os nosos avós que teríamos todo tipo de electrodomésticos nas nosas casas?
Seguramente no terían nin a máis remota sospeita.

-¿Pensaban que podería haber un automóbil para cada membro da familia?
¡Quel tal dixo se apenas tiñan para comer e pagar os impostos!

-¿Cabíalles na cabeza que cun aparello tan pequecho como un móbil poderían facerse compras a miles de quilómetros de distancia?
Deso nada…Nin pensalo.

-¿Imaxinarían que a muller en xeral tería acceso ó ensino e incluso á universidade no noso país?
Non, porque corrían ditos que rezaban así:
“La mujer y la sartén en la cocina está bien”
“A muller: ou casada ou monxa”
“ La mujer y la cabra, cuerda corta y vara larga”
-E outros…que hoxe en día tampouco nos caben na cabeza.

-¿Alcanzarían a comprender que a escolaridade fora obrigatoria para nenos e nenas sen distinción de xénero?
¿Para que? Total a muller para varrer, cociñar e levar unha casa non o precisaba…

Suguro que a vostede se llen están pasando pola súa mente miles de sitiuacións que nunca crerían se os nosos a vós ergueran a cabeza.
Pois ben.
Todo eso e moitas cousiñas máis gozamos delas hoxe en día e tódolos países desenrolados.

Todo iso foi posible grazas ós esforzo de persoas traballadoras, emprendedoras e loitadoras como vostede e coma min. Persoas normais, a maioría, e algo máis despertas outras.

-¿Por qué conseguimos todo eso?

Seguramente que cadaquén ten as súas razóns, pero globalmente poderíamos resumilas así:
-Procedemos de tempos de moita estreitura.
-Sufrimos en carne propia moitas das necesidades básicas.
-Sentimos necesidade de superarnos.
-Traballamos de sol a sol.
-Non regateamos esforzos.
-Tivemos fe nun futuro mellor.
-Outras…

-¿Podemos aplicar estes parámetros ó ano 2015?
-¿Levaranos esta crise a superarnos a nós mesmos?

Eu estou convencida de que si. Unhas persoas farano por afán de superación, outras por necesidade de supervivencia, outras porque non lles vai quedar otro remedio.

-¿Estamos en peores condicións que os nosos avós?
En condicións diferentes, si, pero peores non.

-¿Estaremos dispostos a traballar de sol a sol se fora preciso?
Quero pensar que si porque os nosos xenes son fillos dos das xeracións anteriores.

-¿Queremos un futuro mellor?
Neso seguro que estamos todos de acordo.

Entonces xa témo-las armas necesarias para superar con éxito este ano 2015 e en maior ou menor medida veremos alcanzados os bos desexos que nos formulábamos recíprocamente este nadal pasado.

Pero os desexos non son o mesmo que as necesidadades.

Podemos desexar moitas cousas pero non todas son necesarias para ser felices.
Por eso quero titular o seguinte artigo:

“DESEXO NON É IGUAL QUE NECESIDADE”

Hoxe tan só desexaba facer unh pequecha reflexión en honra ó que deixamos loitado nestes últimos tempos.

Graciñas por terme na súa consideración.