Sinais de Esperanza

Pasado o entroido (no que a máscara encobre as nosas frustracións) imos enfrontar o camiño salvador da Pascua coa realidade da nosa vida cotiá, a cara descuberta. Sen medo nin pesimismos porque nos esperan Deus (que nos ama a fondo perdido) e os irmáns. Entre todos imos coller azos para sacar adiante a convivencia que traia a paz.

Na seguridade de que somos conscientes de que precisamos un cambio radical de mente e de corazón (a escala individual e comunitaria) para o que é imprescindíbel a revisión das nosas actitudes e comportamentos (a autocrítica) para desbotar das nosas vidas as máscaras e as hipocrisías (os demos cotiáns), imos ceibar unha rápida ollada á situación do mundo e ás razóns que abondan para manter viva e activa a nosa esperanza colectiva.

Feitos. A escala mundial, ademais das violentas liortas por mor do problema relixioso co Islam, acabamos de ser testemuñas da desfeita (violentas manifestacións con mortes incluídas) que a viaxe de Bush provocou nos países asiáticos (conflitivos de seu) e os sempre latentes problemas da fame e marxinación de África e América (o Sur. ¡Sempre o esquecido Sur!). No noso país, a longa e pesada tempada de crispacións e de pelexas verbais que levaron ó deterioro e mailo ó odio/rancor a pacífica convivencia tanto no eido político/social coma no económico e mesmo relixioso. Lembremos as escaramuzas nas rúas e nos parlamentos nestes últimos meses e varios anos. Algo insólito!

Pola contra, hai sinais positivos que permiten albiscar saídas de esperanza, con futuro. Algunhas actitudes persoais (poucas colectivas) dos dous grandes partidos (goberno e oposición) respecto do problema “vítimas do terrorismo” (“nova Lei da solidariedade”, aínda que algúns chamen “fogos frorais”); os anteproxectos da “Lei da Igualdade”e “da Dependencia” (da In-dependencia, segundo os máis afectados) a pesar de que ámbalas dúas nacen con fortes críticas pero queda marxe para un desenvolvemento mellorable.

Polo que toca á Igrexa, tamén hai sinais: O Papa acaba de renunciar ó título “Patriarca de Occidente” (por algo se empeza) e de declarar o mércores de cinsa que “ á violencia non se responde con vinganza, nin o odio e menos aínda cunha falsa espiritualidade. A resposta ten que ser a mesma de Cristo, a do amor”. Tamén falou “dunha pastoral baseada na cercanía” e con certa timidez de “dar máis espazo ás mulleres na Igrexa”.     

A reconciliación é unha tarefa de todos/as. Velaí a proposta do teólogo X. Pikaza aos bispos para expresar “o perdón/gratuidade”, signo do Evanxeo: “Podería inspirar a nosa Igrexa unha manifestación calada de perdón desde as mesmas vítimas que perdoan, como fixo e fai Xesús, sen demostracións de poder (sen rúas, en clave positiva), sen asomo de vinganza, nin resentemento, sen complexos de inferioridade!?”. (Eclesialia).