Cala, Río Miño, cala

Lémbrome da primeira vez que fun á cidade de Lugo, sendo aínda moi neno. Levárame miña madriña e foramos ver o Parque Rosalía de Castro que, todo hai que dicilo, naquel tempo era unha atracción sobre todo para os nenos da aldea. O mapa de España cos seus ríos e as capitais de provincia con luces, os pavos reais… a vista do río Miño... Pois alí, vendo o río Miño foi cando miña madriña me contou esta lenda: O río Miño, cando pasa pola cidade de Lugo, baixa manseliñamente, sen facer ningún ruído, a pesar das presas e dos caneiros. ¿Sabedes por que? Porque cando pasou por Lugo a Sagrada Familia a Virxe díxolle ó río:
- Cala, río Miño, cala, non me despérte-lo meu Neniño.

O oito de xaneiro deste ano recibo un correo do amigo e profesor Xoan Babarro no que me di «A lenda do río Miño tamén nola contaban en Ourense. Río Miño / pasa caladiño / pra que non esperte / o meu Neniño, era a versión da miña casa».

Ademais tamén me dicía que hai un autor asturiano, Padre Galo «Fernán-Coronas», do concello de Valdés, que a desenvolve nunha poesía en bable occidental. E isto é o realmente soprendente porque, que a lenda, referida ó río Miño, estea presente en Ourense por onde pasa tamén o pai dos ríos galegos, ata parece normal, pero que estea presente en Asturias xa non é o tanto. Velaquí a poesía que me enviou o profesor Xoan Babarro:

NA ORIELLA EL MIÑU

Yara una tarde de Mayu
Cuendu s’acababa el día
Ya pu’la vera del Miño
Iba la Virxe María.

Bien abrazadín nu cuellu
Al sou Manolín llevaba
Ya’l santu nenu durmía
Sueños de enriba soñaba.

Temeu la Mae que l’auga
Cul ruxideiru espantosu
Chegase a quitái el suenu
Al sou parvulín preciosu.

Ya falandu sele, sele
Dixu a’se riyón sin frenu:
«Rigu Miño, rigu Miño,
Nun espiertes al mio nenu!»

En cuantu i faló la Virxe
De secute el ríu callouse
Ya bien calladín, callandu
Camín del mar abaxouse.

Obediente al bon mandatu
De lus llabios de María
Inda güey cuerre’n silenciu
L’auga que yara bravía.

Ya cuntan que na corriente
Tovía se ve del cuandu
Un blancor comu de niebla
Ya dicen que el blancor ese
¡Dichosu quien llogra velhu!
Yá la Reina de la Gloria
Que lleva al nenín nu cuellu.