A relixión da miña xeneración

A decir verdade eu creo que a mayoría da xente da miña idade non é que crea moito en Deus, se non máis ben o contrario. Aínda que unha gran parte desa maioría cree pero non o admite, porque lle dá vergoña ou por medo a diferentes causas.

Por exemplo, no colexio á hora de elixir relixión, atención educativa ou outra materia obtativa sempre se pensa, en relixión ou atención educativa porque non se ten que facer case nada. Con isto quero dicir que no colexio a gran parte de alumnos que elixen en relixión non creen e Deus.

A xente da miña idade ou un pouca máis maior, pensa que o que fai a xente (iso de rezar a Deus) é unha tontería ou unha fantasmada como o de creer no ratonciño Pérez o no fada dos dentes. Tamén alucinan como cando se ensinan os reportaxes das procesións en Sevilla, da xente empurrando unha encima doutra. Pero eu penso que Deus non foi o creador do universo ou da propia raza humana, senón, unha especie de esperanza, fe ou posibilidade que nós, os seres humanos fumes creando e manifestando dunha maneira boa.

Por iso creer en Deus non é rezar corenta veces ó día senón, axudar aos demais para que poidan vivir, ter esperanza nos malos momentos e etc…

Despois, claro, a forma de manifestalo de cada un é diferente: máis radical, menos radical, de forma pasiva… pero sempre sendo digna de respetar, aspecto que na xente xoven , estase a perder. Eu penso que isto débese a unha mala base de educación na casa e que perxudica ás persoas tímidas que creen dunha forma moi notable e que a expresan.

Actualmente, penso que se pode facer tres clases de adolescentes, facendo referencia á relixión:

-Os xoves nos que hai unha figura materna ou paterna que lles inflúe á hora de creer en Deus.

-Os xoves que se meten cós que creen en Deus.

-Os xoves que creen algo en Deus e que axudan aos demais pero sen ser excesivamente radicais.