O neno co aro

O neno deixa correr o aro e tan só usa o gancho para que aquel non perda o equilibrio. Vai pola rúa da Igrexa abaixo e ten que poñer todos os sentidos na circulación porque o empedrado é tan desigual que o aro chouta de forma ostentosa cada dous por tres. De cando en vez deixa escapar unha palabra groseira e tras o seu uso, volve a cabeza dun lado para outro por medo a que alguén o oíra. Era aínda demasiado pequeno para falar coma os maiores. Por outra banda, esas bocaladas podían chegar a oídos da súa nai, e co beata que lle era igual ardía Troia ao chegar á casa. Cando a rúa se nivelou, o cativo tivo que empurrar xa o aro co gancho. Colleu a estrada que vai a Os Milagres e como todo era liso e chan optou por asubiar ao ritmo da condución.