Magosto en Lanzós

Antón de Guizán é o nome de guerra dun home que naceu en Lanzós: Antón Manuel Tenreiro Ferreiro. Hai días mandoume a invitación para un magosto que me chamou a atención. Xa sei que é tempo de magostos, que as castañas están en sazón, e xa vin a noticia doutro na Frouxeira, organizado pola Asociación de Veciños de Sancobade, gratis para os socios, onde ademáis de castañas hai chorizo, queixos, liscos, chocolatada e queimada, que completan un magnífico menú.

Os de Lanzós plantéano tamén ao grande, con cartel anunciador incluído, para o 29 de novembro, ás 9 da noite, e a súa festa gastronómica comprende liscos, chourizos, pan e viño e actuación do Dúo Escobar, todo de balde. Ademáis de castañas, que supoño do país que producción debe abondar polas terras vilalbesas de Lanzós.

O que máis chama a atención é que os de Lanzós anuncien que a festa vai ser gratuita para todos os asistentes, que, sendo así, xa son ganas de quedar ben e de facer patria, neste caso caso facer parroquia, invitando rumbosamente a cantos queiran achegarse a esta terra vilalbesa á que en tempos acudiamos a pé –os coches eran un ben moi escaso- e agora –A Conexeira e o cemiterio, no camiño- se chega desde Vilalba nuns poucos minutos.

Antón mándame a invitación porque sabe da miña querencia por Vilalba e os seus produtos, e tamén para que faga publicidade do tema, cousa que fago, e lamento que, os meus axetreos de xubilado que non para, me impidan estar alí ese día para ver como celebran os de Lanzós un magosto que parece festa do patrón.

Coñezo a Antón desde hai menos dun ano, cando o presentei nun recital poético, sabendo que era natural de Lanzós, como oriundo da terra que é pórtico e autovía de entrada a Vilalba, con vía propia desde os entrañables Catro Camiños. E desde entón mantemos relación por correo electrónico e algún contacto visual como o do pregón que fun dar á Romaría Labrega dos Vilares, a súa patria pequena de adopción.

Non poderei estar no magosto de Lanzós, e ben o sinto, e por eso o difundo para que quen poida que acuda, que xa que son tan xenerosos hai que invadilos de participación e de amizade.