O galego, un deber

Poucas veces un tema orixinou tanta literatura no seu período de xestación como o "Estatut" non nado que pretende Catalunya.

É o terceiro na súa renovación, se atendemos á orde cronolóxica, pero vai ser o primeiro -pedra de toque- no que han mirarse tódolos demáis, entreles o noso que aspira desde antes do inicio dos traballos a ser tan estatuto coma o que máis. Ou sexa, coma este.

Aínda que o texto segue a ser unha incógnita, tense publicado -como exemplo, non é pequeno- que o coñecemento do idioma catalán vai ser obrigatorio para quen viva en Catalunya.

Quen viva en Catalunya non poderá vivir nunha burbulla, senón que terá que entender e falar o idioma da comunidade. Por obriga. Porque é un deber.

E, sen embargo, ¿que imos facer en Galicia?

Porque aquí todos queren -queremos- o mesmo que Catalunya. Os nosos políticos queren que apareza o termo "nación" no preámbulo, queren igualdade de trato económico, queren ser como cataláns diante do Estado, porque está comprobado que os cataláns non van recibir mal trato.

Respecto ó idioma, hase saber. Porque temos moi claro que o idioma é un dereito e un deber; coñecer e falar o galego é un dereito para todos nós, posuidores dunha lingua milenaria que nos identifica e enriquece. Tamén é un deber que temos co país, cos devanceiros, con tódolos que loitaron pola pervivencia deste noso falar.

Non obstante, ese deber queda implícito, para que cada quen o asuma no exercicio da súa liberdade, sen imposicións. Nós, a fin de contas, somos así. E o Estatuto non pode facer outra cousa que reflectir o que somos.

Quede o galego como dereito e deber para todos. Pero non como obriga.

Non teremos policía lingüística. Non forzaremos a ninguén. Quen non queira asumilo como deber e dereito, estarase arredando da realidade e da historia. Alá el.