Colexios sexistas

Aínda hai colexios que segregan aos alumnos por sexo. Pois alá eles, e alá os pais que permiten que os seus nenos e nenas reciban formación por separado, que a fin de contas é a preparación para a vida dos que serán adultos e adultas do mañán.

Eu non sei que colexios seguen a separar os nenos e as nenas, que me parece cousa de hai un século, xa que menuda preparación para a vida do futuro se consegue separando o que a natureza, a familia e a sociedade teñen perfectamente planificado, pensando na convivencia sen ter en conta se un é home ou muller, que o que a educación debe conseguir é que todos saibamos que somos iguais, por principio.

Eu tiven etapas formativas onde iámos mesturados nenos e nenas, desde os tres anos ata os dezasete. Dándose a circunstancia de que na Academia privada –non había outra- na que eu estudiaba en Vilalba estabamos mesturados na clase e cando acudíamos a Maxisterio a Lugo a examinarnos tiñamos separación, nunha escola dúplice, masculina e feminina, no mesmo edificio pero con sectores e portas diferentes.

Cando os meus fillos –neno e nena- nos xa lonxanos anos setenta, comezaron a súa formación, escollemos para escolarizalos o único colexio privado de Lugo que podían ir xuntos: o colexio relixioso das Madres Josefinas, o primeiro que abordou este problema.

Se un colexio de monxas ten solucionado este problema desde hai case corenta anos, Deus nos libre dos que crean que por estudiar xuntos pode haber algún problema.

Quero lembrar aquí -permítanme un anaco de humor- o que lle escoitei hai moitos anos á profesora sevillana Sara González Niza: Contaba que un mexicano andaba sempre presumindo de que no seu país eran todos moi machos, pero que moi machos... E ela dicía: “Pues en Sevilla somos mitad y mitad y lo pasamos de miedo”. Pois dito queda, e quen queira entender, que entenda.