Os do non

En política, como en todo, a risa vai por barrios. Así reza o vello refrán que presenta diversas articulacións, e ven significar que pouco a pouco vainos tocando a todos disfrutar ou sufrir, e o que hoxe nos afecta a nós pode mañán afectar ós nosos contrarios.

Durante moito tempo, os políticos membros do BNG recibiron o calificativo de “Os do non”, especialmente por parte das forzas políticas non nacionalistas, pero non en exclusivas, por aquello de opoñerse a practicamente todo.

Está moi ben, ou alomenos estívoo no momento en que todo se estaba perfilandoe consolidando, unha oposición dura e combativa coma a do Bloque Nacionalista Galego, que se opoñía frontalmente ás decisións dos órganos de goberno, por entender que a postura contraria distinguíaos, situábaos axeitadamente, e contribuía a facer país esmo pola pura diverxencia.

Non é, por certo, este Bloque de hoxe o Bloque que coñecimos hai vinte anos, porque tampouco esta Galicia ten nada que ver con aquela. O Bloque que se opoñía frontalmente á autopista Coruña-Santiago por considerala unha “navallada á nosa terra” deu paso a outro grupo político que hoxe ten o encargo de co-gobernar Galicia.

E agora, desde o Goberno, Anxo Quintana –que sofre o envite de Camilo Nogueira e os seus- para demostrar que non todo son meles, califica como “os do non”, ó Partido Popular, convertido en oposición despois de década e media de goberno en solitario.

Eso quere dicir que, onde as dan, tómanas, pero especialmente que facer oposición non é doado; máis, se non se está afeito, pero é bo para todos que todos pasen por esa situación.

Fai falla unha oposición constante, ás veces dura, para que o poder manteña unha liña clara e firme; fai falla dicir “non” ás veces, pero tamén ás veces dicir “si” ou “quizais” pode ser rendible para todos.

A frase é so un achádego oportuno para o xogo verbal que facilita a política. Pero hai moitos xeitos de facer oposición aparte da pura negativa. Todos eles, moi difíciles. E con eso non dicimos que o PP mereza este calificativo.

En política, afirmase que "queima" moito o feito de gobernar; pero o que de verdade queima é o paso pola oposición.

Por iso -e rematamos co refraneiro por partida doble-, case sempre "a cousa está que arde", pero sen que "o sangue chegue ó río".