Lembranzas dunha vida (20)

Recordando onde nacín

Din que os galegos temos morriña; non sei como chamarlle, pero gústame ver a terra onde andei de pequena.

Quérolles aos carreiros, aos camiños que me levaban á escola, á igrexa. Hoxe, con setenta e cinco anos, cando me levan a ese recuncho tan querido, abro a ventá, miro onde pasei a miña nenez, a infancia. Recordo a meus pais, á madriña, meus irmáns, os veciños; toda unha vida.

Despois de cincoenta anos casada, criando os fillos, axudando a criar os netos. Poder recordar o camiño andado é moi bonito. Moitos xa non poden difrutar da súa historia. Venlles esa terrible enfermidade que borra todo o que fuches, o Alzheimer. Danme moita pena, pois é un tempo fermoso da vida; aínda que haxa achaques, disfrutas moito dos recordos.

Cando se é xove, parece que non che chega o mundo a nada, pero, cando se teñen anos, pensas doutra maneira. Todo ten moito valor para ti. Vas por un camiño, ves as árbores que están aí; parece que aínda te coñecen desde que eras neno.

No cemiterio, están alí os que faltan, pois xa son moitos.

A igrexa á que fuches de pequena. O domingo de Ramos, a auga bendita. A túa voda. Recordos tristes ou alegres son parte da nosa vida, que algún día recordarán outros.