O silencio que manca

Corre o can de palleiro por entre as rúas dunha aldea calquera. Está só. Na aldea xa hai tempo que non vive ninguén. En moitas aldeas xa non vive ninguén. Nin os corvos e pegas adoitan facer parada nelas. Para que? Non teñen onde pillar carnaza. Tan só o pobre can, que anda medio perdido, ousa uliscar, cheirar nas portas e levantar unha pata traseira sobre os potes que fan de floreiros.

Ten as orellas en punta por aquilo do medo a algún ruído. Pero o silencio é tan inmenso que ata manca. Por pouco tempo. Un asubío longo e bastante afastado chega rebotando por entre as paredes de lousa das casas medio derruídas.

O can de palleiro ergue a cabeza de súpeto, dálle ao rabo e sae correndo cara á dirección do asubío, cara ao seu amo. Agora, na aldea, si queda o silencio eterno.