Escuro lacustre

Marta Dacosta ten tras de si unha das traxectorias poéticas máis consolidadas dos últimos lustros, o que asegura que cada novo libro seu que aparece no mercado é unha proposta que esperta interese e demanda xusta atención.

Un dos máis recentes títulos por ela asinados é dun lago escuro, poemario co que se fixo acredora do XVI Premio Johán Carballeira de Poesía convocado polo Concello de Bueu. Un texto que continúa esa súa liña de inmersión líquida que xa a acompaña dende os inicios (velaí Crear o mar en Compostela, 1993) e na que recuncou en obras destes anos como, poño por caso, Acuática alma (2011).

Dun lago escuro é unha obra cun xogo simbólico moi logrado na que a presenza do lago o semantiza todo: a existencia con fondo, o incerto e lamacento leito abisal a onde vai parar o que socialmente invisibilizamos. Porque as nosas vidas son como as da nadadora que atravesa o lago dos poemas deste libro, un cruzar as augas en soidade, en silencio, por veces condenados á anonimia, á rutina esterilizante, á contemplación dos cadáveres afogados.

Hai na imaxinería de dun lago escuro achados incuestionables e unha alternancia entre o poema longo e o poema fugaz que moito se agradece. O conxunto que conforma este ir e vir toma corpo nunha arquitectura contrapuntística, onde aos textos máis intimistas e reflexivos lles dan natural réplica esoutros nos que a denuncia social se fai máis evidente, aínda que se revista de galas de sutil abstracción.

Os versos de Dacosta cósense uns a outros, bailan entretecidos, transversalizados e completan unha estrutura circular de poema-lago que envolve e atrapa na lectura.

As presenzas literarias, cinéfilas e outras que habitan estas composicións contribúen a crear ese tecido estratificado na densidade implicativa, que se presta para lecturas relacionais varias e nas que sempre hai que sumar a clave decodificadora pertinente para dar no albo do sentido.

Marta Dacosta trae para nós a voz que aboia sobre do lago incerto, a voz que esperta a comprensión, a voz que sinala o camiño e a tarefa, “a voz/ iso que non ves/ que non podes tocar/ rózache a pel/ faite abalar/ ten a forza precisa/ para derrubar os muros/ do medo que nos rodea”. Que non nos falte a voz desta poeta viguesa iluminando os máis escuros lacustres.