Nacemento dunha lenda

O día 21 de xuño na homenaxe a Xavier Docampo tiven a sorte de presenciar o nacemento dunha lenda que sen querer eu mesmo axudara a xestar. A cousa foi como quero relatar en dous episodios. Vai hoxe o primeiro que serve de encadre ou introito, ou como preparativo da xestación.

O Bispo que medio me ordenou ou que me ordenou a medio, porque tiña présa, aló no 1967 no mosteiro de Vilanova de Lourenzá, foi Don Jacinto Argaya. Daquela eramos, moitos os que tiñamos présa por moita cousas. Por exemplo: por poñer en marcha as innovadoras conclusións do Concilio Vaticano II, sen sospeitar que non tardarían en aparecer resentidas estatua de sal que o desvirtuasen en nome do mesmo Espírito que o impulsara; ou por un cambio de réxime en España, sen sospeitar que os protagonistas visibles do cambio ofrecido a bombo e pratiños poucos anos máis adiante quedaríanse, ás agachadas, coas voltas do cambio para si ou para os seus achegados destros ou zurdos. Non parece que neste país a función pública é herdada non só na realeza?

Ben, pois, vou ó caso de que aquel Bispo, que viñera de Valencia recaer a Mondoñedo, tamén tiña presa por todo o dito anteriormente e ademais por facer méritos para ser trasladado a San Sebastián, facendo gala do encomiable amor á súa terra nai. E tiña présas porque tamén tiña alma de neno capaz de soñar cun futuro diferente e mellor. Quen non soña nunca ten presa, porque atende a durmir e non ten tempo pra soñar.

Noteille que non perdera capacidade de soñar, porque disfrutaba moito cos efectos de ilusionismo ou de maxia, así eu, afeccionado xa daquela ó ilusionismo, comprobei como espertara tamén nel a ilusión de que vallo máis do que vallo en realidade.

Movido por esa ilusión que contaxiou a outros colaboradores seus no goberno da diocese, mandáronme a Madrid o curso 1967-1968 ampliar estudos e prepararme para o labor de formador no seminario.

O bo de Don Jacinto, que quería que lle chamasen o Bispo amigo, e merecíao, non deixaba de repetirme coma se el perdese a memoria ou pensase que a perdera eu: “En Valencia un mago me quitó el reloj sin darme cuenta. A ver cuando me lo haces tú”. Eu respondíalle: “Yo nunca, Señor Obispo, porque eso es muy difícil”.

Ó rematar o curso de Madrid, onde el tivo a delicadeza de visitarme tres veces, e non como inspector, senón como pastor, pensei que tamén era delicado pola miña parte visitalo no seu pazo de Mondoñedo. Alí fun e, cando rematou coa visita que tiña antes ca min, acompañouno á porta e xa entrei eu, pero como levaba preparada a miña estratexia iniciei un conato de aperta que el aceptou gustoso. Iso deume oportunidade de reterlle coa miña man dereita o seu brazo esquerdo sobre o meu ombreiro.

Non comecei a andar cara a súa mesa de inmediato e, cando chegamos a ela xa tiña eu o seu reloxo metido nunha caixiña trucada envolta en papel de regalo que levaba no peto dereito do meu pantalón.

Tan pronto sentamos, cada un do seu lado da súa grande mesa de despacho, díxenlle: “Le traigo un pequeño regalo como signo del gran afecto y del agradecimiento que le tengo. Si no le importa abrirlo a ver si le gusta”… Entregueille a caixiña. Abriu. Viu o reloxo. Mirou ó seu pulso e exclamou: ¡Es el mío! ¡Ya sabes tanto como el mago valenciano!

Non dixo, que eu recorde, o que tiña como muletiña: “Te felicito por hacerlo y me felicito por ser el Obispo de quien lo hace”. Sentín que non o dixese, pero que se lle vai facer? Non sempre chove a gusto de todos.

A este Bispo aínda lle quitei o reloxo outra vez en presenza dalgúns compañeiros, pero nunca máis llo quitei a ninguén, e mais estiven tentado a quitarllo e non devolverllo a outro Bispo involucionista de Mondoñedo-Ferrol que tamén chegou desde Valencia despois do ourensán Araújo. Con motivo da súa xubilación e despedida da diocese agasallárao un cura insensato, supoño que coa intención de gañar puntos que xa non ía consumir, á conta dun trabuco de 25 euros que nos impuxo, sen consultar, ós profesor e profesoras de relixión da diocese abusando do seu cargo de delegado diocesano de ensinanzas medias. O agasallo foi un reloxo que, segundo nos dixo sen ensinar factura, custara ¡3.000 euros! (cincocentas mil pesetas)!

Cando mo ensinou aquel Bispo que andaba pregoando que se ía “a las misiones de hispanoamérica con los pobres”, díxenlle: “A ver se non o perde, porque co que custa debe marcar a hora moi ben e estar sempre ó día, e vostede tende a quedar cadora máis retrasado”. Pensou que era un chiste. É boa verdade aquilo de: “Cría fama y …

Como non quero que, se alguén leu ata aquí, canse e perda o final, o remate sairá o próximo xoves se Deus quere. Ata daquela: saúde e sorte.