Lembranzas dunha vida (13)

A misa dos domingos

Cando eu era nena, e xa mociña, ir á misa era un acto relixioso e tamén social. Nunha aldea do interior de Galicia, viña o domingo e a xente lavábase. Non había ducha nin bañeira. Lavabámonos nunha tina, na bodega. Mudábase a roupa interior e poñíanse os vestidos dos e domingos. De inverno, fregábanse as zocas, que eran zapatos de madeira. De verán, había que levar chaqueta; non se podía ir de manga curta, nin sen medias, aínda que fixera calor. Na cabeza, había que levar veo.

Iamos todos andando, pois, en toda a parroquia, só había un coche. Un mozo, que fora á guerra, ao subir ao tren, perdeu unha perna. Aprendera a mecánico e fixo a primeira perna para el. Logo, viñan de moitos sitios de España a encargarllas.

Así que saiamos da igrexa, os maiores xuntos, e os novos tamén. Xa falabamos. Sabiamos as novas da parroquia. Era moi bonito. Había estrada; a xente paseando, sen apuros, pois na casa sempre quedaba alguén para facer o xantar. Logo, pola tarde, os homes coidaban as vacas e collían a herba. As mulleres fregaban a casa, pois, pola semana, tiñan que traballar cos homes no campo.

Así que, ir á misa era un descanso; cumpríamos coa igrexa e máis pasabámolo ben. Se a noite había baile nun salón que estaba no medio da aldea, iamos sempre, pois o cine quedaba lonxe e iamos poucas veces.

A xente, naqueles tempos, tiña moita fe. Agora, todo o mundo vai en coche. En cada casa, hai un ou dous, e case non vai ninguén a pé. Os coches unen, pero, ás veces, separan. Teño setenta e cinco anos; aínda que a vida foi a mellor, ás veces, boto de menos o pasado.

Un saúdo agarimoso.