Os límites

Parece como se os nosos políticos tivesen especial capacidade para destapa-la caixa dos tronos e de percibir a tronada por moi lonxe que se arme.

A caixa dos tronos destapouna, esta vez, o proxecto de novo estatuto para Galicia presentado polo Bng, onde se menciona a posibilidade de que algúns territorios que actualmente non son galegos poidan solicitar a súa incorporación, en base a razóns históricas, culturais ou idiomáticas.

Visto así, desde Galicia, parece inocente, pero visto desde Asturias, desde Castela-León e ata desde Extremadura soa especialmente preocupante porque as fronteiras establecidas hai pouco máis de século e medio por Javier de Burgos para os afectados son totalmente intocables.

De pouco vale que Vegadeo signifique en galego “A Veiga de Ribadeo”, e que nos Oscos se fale galego. O Presidente Areces arremeteu contra o proxecto.

De pouco vale que ó Bierzo se lle chame “A Galicia irredenta”. A alcaldesa de Vega de Valcárce exprésase nun castelán cargado de acento galego para rexeitar o proxecto pero con menos seguridade que o Presidente asturiano.

En zonas de Extremadura fálase galego. Pero se imos a eso, Madrid e Barcelona teñen tantos galegos coma calquera das cidades do noso País.

O B.N.G. inclúe un tema que parece inocente. Non o é. Pero para nós non soa tan raro tentar xuntar a tódolos galegos nunha mesma comunidade vital que será máis forte cantos máis esteamos xuntos.

Parece como se o B.N.G. tivese sobrepasado “os límites”. E non só os físicos. E, sen embargo, non deixa de ter a súa razón.