A lingua do berce

A língua da nosa terra, a que nos viu nacer, na que nos criaron e nos educaron os nosos proxenitores con esas verbas de:

“Ven aquí miña xoia”

“Ven que che quento as maíñas que estás morta de frío”

“Séntate á beira do lume e quenta eses peíños”

“Téñoche que facer unhas medias de lá para que non te colla o frío…”

Naqueles tempos por distintos motivos, moitos pais de familia numerosa, non podían criar tódolos fillos e algún parente ou algún veciño encargábase de criarlles un neno ou unha nena ó mesmo tempo que lles axudaban a traballar.
Alguns tiñan moita sorte porque escoitaban esas verbas garimosas cada día; pero tamén había outros que o pasaban moi mal.

Pero a nosa lingua ten todas as verbas máis fermosas para animarnos a todos a querérmonos, a axudármonos para que aumenten sempre as persoas que a falen.

Temos que estarlles agradecidos a todos os que nola ensinaron, os que nos ensinaron a dá-lo nosos primeiros pasos, ós que nos sotiveron para que non caeramos ó camiñar e sobre todo a sorte de nacer nesta terra tan fermosa e feiticieira.

Cando eu era nena non se estudiaba a lingua galega nas escolas por eso sendo galegos non tivemos a sorte de saber falala nin escribila correctamente.

Por sorte si que hai moitas persoas que a estudiaron e que moi lonxe a levaron.
Son moitos os galegos e as galegas que a espallaron por todo o mundo: profesionais, escritores, cantantes, actores, deportistas...
En fin... outros que fomos a procura de mellor vida traballando honradamente no que atopábamos; pero sempre defendendo a nosa terra e a nosa lingua e tamén botándoa moito en falta, e con moita morriña de todas áquelas cousas que tanto amamos...sobre todo as nosas familias e a nosa fala.

Grazas que fomos moi afortunados os que puidemos volver para ela, que outros moitos paisanos non tiveron esa sorte e morreron botando en falta aquelas xuntanzas de familia, os camiños que percorrían cando eran rapaces, as festas cos amigos e todo aquilo que tiveron que deixar polo camiño e que nunca volverían a mirar.

Por eso eu escribín esta pequena poesía á nosa lingua e á nosa garimosa Galicia:

Os galegos que emigramos, moita morriña pasamos
porque, estando tan lonxe, moito en Galicia pensamos.

Galicia terriña meiga,
ti que a tantos fillos viches nacer
e con moita dor os viches marchar,
coas súas pertenzas nunha pequena maleta
repleta de tristrura a reventar.

Teciches a túa historia punto a punto, fío a fío;
toda vestida de verde coas túas árbores floreando:
os teus ríos, as túas fontes,
os vales e máis os montes...

As leiras e as campiñas...
botan en falta os teus fillos
que ían polo camiño
cantando as túas cantigas.