Refírome a aquela cea estragada polos pobres da Viridiana e de Buñuel, e pola peseta gratuita de Enedina, un dos personaxes marxinados do film, xenialmente interpretado por Lola Gaos. Mais do margaridas ad porcos, vaian só arestora as margaridas. E recemos, que din que hai Dios.
Ao longo de toda a súa vida, Xesús de Nazaret sempre amosou un mal costume
: gustaba moito de achegarse de cote á xente de mala vida, a pecadores públicos sinalados polos dedos do poder e polos xefes do Templo e do Parlamento da súa nación; á xente mal vista, ás xentes malpocadas, a viuvas desamparadas e esquecidas pola súa propia familia e polos veciños; aos orfos abandonados, ás prostitutas que regresaban das leiras ou de Séforis á súa casa a descansar de día de ter feito a calle de noite, e velaí. E por se esto fora pouco, cando se encariñaba con eles, que era sempre, dábaselle por defendelos, sanábaos e, se era preciso, devolvíaos á vida, aínda que algún deles estivese morto. Cousas del e de seu Pai Noso Señor.
De resultas, as autoridades relixiosas e políticas xudías, vían todo aquelo con moi malos ollos. Non lles gustaba nada, nada, que el e seu Pai Deus fose así de humano e de bo e normal; así de xusto e verdadeiro, porque eles querían ser os donos exclusivos do mesmo Deus, e decían todos cheos que só tres ou catro eran os decentes diante do Señor e da lei e os que se ían salvar. Por descontado, entre eses tres ou catro estaban eles mesmos e cáseque ninguén máis. E dende logo había que pasar polo seu aro, por descontado moi estreito e moi legal, para ser considerados xente de ben.
Contra esta leria, Xesús de Nazaret levaba dito que todos somos fillos de Deus, quen fai caer a chuvia por un igual sobre os bos e sobre os malos; que alimenta tanto os paxaros do campo como os peixes do mar -é un dicir-; que fai máis festa por un desgraciado que se arrepinte que por mil beatas e cumplidores que non precisan de nada. E por enriba, que todos debemos ser irmáns: todos de todos. E que a vida dos seus ha de ser como unha cea abondosa e leda á que todos somos invitados e á que todo o mundo ten dereito e posto de seu.
Ante estas ideas, feitos e comparanzas -e máis despois da malleira que deu e a desfeita que en certa ocasión fixo no templo-, as fachendosas autoridades xudías, alporizáronse por demáis e decidiron elemínalo canto antes mellor, non fora que Deus realmente fose un pai bo e xeneroso, amigo da vida e de todos nós
De todos, de todos os que o saben e de todos os que non o saben
Este Noso Xesús de Nazaaret non sabía exactamente cando ía morrer nin de qué maneira -como vostede e como eu-, pero si sabía, chegado a certo punto, que a cousa estaba dun día para outro
Daquela, en víspera da festa patronal, xuntou a todos os que puido de entre os seus amigos e discípulos e discípulas; invitounos a unha cea, deulles as súas últimas recomendacións insistíndolles moitísimo en que fosen amigos uns dos outros, que se axudasen moito, moito, se facía falta ate morrer, e que se quixeran e levaren tan ben como el os quiso cando os curaba, cando os resucitaba, cando os perdoaba e cando os/as bicaba.
E aquela noite cearon tan ben, que esa cea foi a misa, que non é unha obriga para ninguén, mais ben o recordo e a presencia intensa dunha historia feita diacronía repetida cada vez que se volva cear no seu Nome e onda El, quen dixo que cada vez que fixeramos isto, el estaría connosco de xeito especial coas súas conversas, coas sús historias, co seu corpo e o seu espíritu, xunguíndonos a todos nunha soa familia e nun só pobo.
Querédevos uns aos outros como eu vos teño querido.
E aquilo foi isto. É isto é o cogollo da súa boa nova. Daquela derradeira cea.
Ben, e por volver ao comezo, por si o demais sobra. Buñuel tivo algún tempo ao seu lado como colaborador e axudante de dirección a un paisano meu, o malogrado Carlos Velo. Disque un paxariño saído da xaula común de ámbolos dous andivo por aí piando e dicindo que se fose hoxe, o director de Calanda artellaría no canto de Viridiana un film no que dos ollos dos personaxes só saería algo así como un río de luz; dos seus beizos, dos personaxes do film, só diálogos e conversas como pombas. E todo o seu mundo sería algo así como un horizonte ou como un mar lonxano de geivotas. Porque di, dixera Buñuel ao cabo, que na vida sempre pode haber alguén que saiba máis ca un
e no hai que porse estupendos.
Eso si, seica tamén dixera Don Luis que na nova peli aparecerían catro ou cinco nenos-anxos, tirándolle da saia a Dona Lola Gaos, ao seu personaxe, por ver de enfocar mellor e con máis tino a cámara da súa anticuada peseta.
