Espallando ideas (VI)

España, un país de gastadores

O Gran Capitán gastaba, devastaba, cos seus gastadores, as asperezas do terreo de vangarda; e para iso escollía, claro está, os mellores, rexos, altos, barís... Despois do traballo pasouse ao luxo, á exhibición: vestimenta, adornos dourados, presenza física, aires marciais, imperiais! Copiando, copiando, estes políticos da pseudodemocracia quixeron imitalos, e déronse ao gasto, que así erosionaron a vangarda, a economía, deste país. Que Deus lles perdoe, amén, polo mal que copiaron pois o gastar do Exército é/era doutra conxugación.


Pero hai, consérvase, unha cousa común: Aqueles gastadores, aqueles batidores, marcaban o paso; os políticos actuais, tamén! ¿Qué o de agora non son pasos, senón… malos pasos? ¡Esa é a diferenza, aí está o chiste!

Con iso de marca-lo ritmo, aqueles que non o seguisen… ao pelotón dos torpes! En linguaxe actual, ao pelotón dos contribuíntes! De propósito: ¿cantos contribuíntes fan falta para dar abasto, para seguir a cada un dos nosos gastadores, dos nosos prepotentes? ¡É fácil: basta con dividir o censo polo número de mandantes e de golfantes da nosa dianteira! Pero, se o denominador tende a infinitivo? Neste caso non hai problema, pois o resultado tenderá a cero, evapórase a operación, saldamos o país! Daquela, as glorias imperiais? ¡Ao museo, ao da Fantasía!
-.-

Non o oín, pero lino: Que a Viceconsejera de Sanidad, de Madrid, afirmou, “¿Tiene sentido que un enfermo crónico viva gratis del sistema?”. Tampouco o oín, pero lino nun libro: Que Luis de Camôes, no seu Os Lusiadas, exclamou: “Alta xeraçao, ínclitos infantes…!”. ¿Qué diría dos nosos, hoxe, se vivise? Segundo Diogo do Couto, Camôes, nos últimos anos, estaba “tan pobre que vivía de amigos”. ¡Ira de Deus, qué sería da súa vida se vivise agora, tal que en Madrid, por máis que houbese cotizado Seguridade Social en toda a súa mocidade? ¡Estaríalle ben empregado, por cantar glorias en vez de cantar mañás, ou…, por meterse en política elitista!
-.-

Apelando á maldición xitana, que tódolos pobos, e tódalas razas, teñen algo de bo que ensinar: ¡Preitos teñas, e que os ganes! Eu aplicaríallela a certos políticos, a certos administradores da nosa actualidade: Que larga vida lles dea Deus…, para que cheguen a vellos, con tódalas consecuencias, coas boas e coas malas!

Pero, en definitiva, ¿para qué molestarme se eses tais, mentres len a Niccolò di Bernardo dei Machiavelli, de min non se lembran? Se tivese acceso ao Papa Francisco, o primeiro que lle diría, o primeiro que lle pediría, é que declare a España territorio de misión, e nos mande outro Santiago, se é que quedan dispoñibles, pero con un cabalo mouro. ¿Por onde tería que empezar? Eu opinaría que pola Carrera de San Jerónimo, pola rúa daquel Santo de Estridón, especialista en traducións, en correccións, e non só nas gramaticais.

Corre presa, ¡moita!, explicarlles aos do Congreso quen foi aquel Santo, aquel sabio, que deu nome á rúa deles. En poucas verbas:

Pasou a Biblia do grego e do hebreo ao latín, facéndoa axeitada para o mundo occidental. Pai da Igrexa, e por tanto Pai da Constitución, pero da auténtica, da perfecta, da de Cristo, e non eses zapateiros remendóns, amañadores de zapatos vellos con subela de pico e verbas escorregadizas, do 78, que os deixo no meu tinteiro…, por limpeza étnica! Á su tradución chamóuselle “Vulgata”; ¡iso, tradución para o vulgo, para o pobo, co pobo, e non como dixo o outro, Todo para o pobo pero sen o pobo! A diferenza está en que Xerónimo era Santo, e o francés, Rei!

O que non me crea, só ten que ir á Wikipedia, onde se explica con probas que San Jerónimo foi un estudoso do latín nunha época na que iso implicaba dominar o grego. Sabía algo de hebreo cando comezou o seu proxecto de tradución, e mudouse a Belén para perfecciona-los seus coñecementos do idioma. Comezou a tradución no ano 382, corrixindo a versión latina daquela existente do Novo Testamento. Polo ano 390 pasou ao Antigo en hebreo. Completou a súa obra no 405. Por algo mereceu o cualificativo de “Pai da teoloxía latina”!

¿Paralelo cos Pais do 78? Uns non querían, outros non podían, e o resto, non sabía, non tiñan experiencia, así que fixeron do pan unhas tortas, para librarse das outras, das que lles viñan encima se daquela non transixen, uns e mailos outros. Señores especialistas, un consello: Agora que a masa está levedada, madura, experimentada, volvamos ao forno; e se non saben, ou saben pouco, vaian a Belén, aprendan e pensen, rectifiquen os erros, aproveiten as experiencias, e lexislen en condicións perdurables, para que o pan non teña furados, polo menos no que resta de século, que non é pouco!
-.-

A radio anima e acompaña a quen teña que traballar de noite; a tele, pola súa parte, é unha promotora de ansiolíticos para os que traballen de día…, se é que queda algún que tal faga, ou lle deixen facer!

Por min, e ante min, ábrolle un Tribunal de Honor á Tele. ¡Á tele nocturna, se entende, pois da outra, emérita ela, estou namorado! Refírome á prostituta, á de altas horas, inmoral, escandalosa, dexenerativa…, furcia en definitiva!

Ábrese a sesión, pero só con Fiscais, pois no meu Tribunal sobra a defensa do indefendible. Como Testemuña de cargo chamo, en primeiro lugar, á virtuosa Suíza, onde se van á cama precisamente a esa hora, ás dez da noite, que así están frescos para traballar, para discorrer, ao día seguinte. Xa que vai de reloxos, a continuación que pase un reloxeiro, ao que penso preguntarlle: ¿Qué merda de economía iso do cambio de hora se pasamos a noite coa luz acesa, tanto na rúa coma nos fogares? Despois recibirei aos médicos… ¿Qué ten de sa deitarse ás tantas para ir cedo ao traballo; será por iso, pola somnolencia matutina que os rapaces saen da casa sen afeitar, ou afeitados a raxos?

¿Opio dos pobos, na actualidade? ¡O fútbol e maila tele nocturna, pero o deporte aínda ten a atenuante diso, de ser deporte, polo menos para quen o exercita, pois o que é para os miróns, como non sexa deporte iso de volver para as casas cansos, nerviosos, excitados, e…, somnolentos? Coa radio aínda é posible que un dos cónxuxes durma mentres o outro escoita, pero, coa tela? Para logralo fai falta duplicar: dúas vidas, días camas, dúas teles…, e daquela, adeus prole!
Non sigo, que me expoño a que me deporten desta España tan…, puritana? ¿Puritana? ¡Si, si, puritana, pois o concepto de “pura” ten outro significado, un significado demodé, tan demodé que arestora está putrefacto!
-.-

Da mar, o mero; da terra, o cordero; e do meu souto, o castiñeiro! ¡Carthago delenda est, e a miseria, tamén! Máis para iso hai que agacharse, humillarse, abaixarse á terra, que despois diso, coas castañas, de sequiñas e ben peladas, as donas que o son, tal que a miña, fannos chupar os dedos con estas cremas, amais doutras mil receitas! ¡Eis aquí o maná galego, que non todas as rexións o teñen!

A maiores tamén plantamos fantasmas cheirentos, esas árbores nefandas, que de bonito só teñen o nome, eucalyptus globulus labill, ¡iso, lábiles!, e serven para facerlles tortas de papel aos países ilustrados, pero nós, os economistas, os economizadores, os prosaicos, preferimos o lustre, o manduco, das castañas, non si? ¡Díganmo a min, que quitei as luvas capitalinas para planta-los meus castiros, estirando as costelas para darlle ao aixado, para fondar o suficiente, e despois destas molestias, poñerlles bufandas no seu tronco tenriño para que non os roesen esas mascotas, eses xoguetes dos cazadores chamados corzos! Por último, as podas de formación, seguidas dunha curta espera, pois Deus, por medio da súa Natureza, nunca defrauda ao plantador; ¡ao dos castiros, se entende!

¿Qué hai fame nesta Gallaecia dos meus pecados? ¡Pecador, si, pero máis o son eses que soltan corzos para a súa diversión outonal, precisamente na época de recoller as castañas, o que eles non sementaron, o que eles puxeron en perigo! ¡Deu-los colla confesados; amén!
-.-

Nunca se me deu iso de facer crítica literaria, nin literaria nin de pensamento, pois cada un é igual a si mesmo, e por tanto diferente dos demais; daquela, quen son eu para reclamar dos outros que se parezan a min, ao meu criterio, á miña idiosincrasia? Somos obra de Deus, non si? ¿Acaso son Deus, o cuarto Deus, para corrixir ao Trinitario? O único admisible é que, se considero que a miña obra é boa, se creo que ten algo de exemplar, debo expoñela para que tiren zume dela aqueles aos que lles pareza boa, ou, polo menos, aceptable. Pero vou facer unha excepción, sen que sirva de precedente: Acabo de resolver un Dameiro no que se le que, “A vida é bela nos libros pero ten o inconveniente de ter que vivila!” Ao parecer é do lema, “O peor deste mundo”, dun tal J. Annouilch. ¡Pois ben, nego a maior: Non hai libro, non hai escritor nacido de muller que sexa capaz de retratar a vida, nin sequera a humana, e xa non digamos a divina! O único foi Xesús, e iso porque era Deus, Deus e home!

A vida é marabillosa; na realidade, xa digo, máis que nos libros, infinitamente máis pois aínda non naceu pintor, escultor ou literato capaz de retratala na súa complexidade, sendo que complexidade é sinónimo de beleza, pois nada nos resulta belo se é sinxelo, se se limita a catro raias; este complexo sumo, só é, só pode ser, cousa de Deus, e por tanto, portentosa, excelsamente bela!

¿Qué, entre dous, con tal de ser de distinto sexo, somos capaces de facer un neno? ¡Xa, por delegación, con facultades herdadas, recibidas! O principal misterio da vida é que é prestada, e por tanto, reintegrable; pero non en balde, nin de balde, pois o mesmo Creador nos ten prometido permutala por outra, infinitamente mellor, definitiva, coa única condición de que lle devolvamos a provisional, a terrea, limpa, ben usada, e de non ser limpa, que a levemos lavada, penitencialmente lavada.

¿Qué vivila é un inconveniente? Pero, quén considera que isto de vivir catro días, por amargos que sexan, non é, non se trata, dun esforzo mínimo, ridículo, se o comparamos coa coroa dos mártires? Por poñer un exemplo: Cando prestamos un diñeiro é certo que aí vai un cúmulo de privacións polas que tivemos que pasar, ¡algúns!, para reunilo, pero, se nolo devolvesen aos poucos, tal que ao cento por un, non saltaríamos de ledos, non daríamos por ben empregadas aquelas privacións? ¡Pois iso é a vida, máis ou menos, así que, en canto a inconvenientes, amigo pensador, amigo J. Annouilch, pensaches mal, e neste caso, non acertas! ¡Non cho digo eu, que foi precisamente o noso Xefe común, o teu e mailo meu, quen nolo advertiu, no propio Calvario!
…/…