Memoria histórica viva

Aínda que pareza inxusto, -porque a vida ten moitas inxustizas-; non todos podemos leva-lo mesmo ritmo de vida.

A todos nos gustaría nacer no seo dunha familia millonaria, sabia e santa ó mesmo tempo; pero a realidade é ben diferente.

Esta sociedade, ademais de ser moi complexa é moi competitiva e –por suposto- moi materialista.

Certo que é moi humano ter aspiracións para superarse. Sen ilusión e aspiracións non teríamos alicientes para evolucionar; pero a veces ese afán convértese nun afán desordenado porque nos esquecemos de algo tan simple como que:

“TODOS TEMOS A NOSA PROPIA ORIXE”.

¿Por que moitas veces nos arriscamos a construir a nosa propia vida sobre castelos no aire esquecendo a nosa propia orixe?
Cada pobre ten que amaña-la súa vida como pode e non como quere.

Unha cultura consumista levounos a pensar que todo o monte é orégano...
Crer neso é un tanto inxenuo.
Quizais chegara o momento de dicirlles ós nenos que non se pode ter todo o que se quere, senón aquelo que se pode.

Moitas veces oímos dicir que:”QUERER É PODER”, pero esto na practica da vida diaria, non sempre é válido:

¿POR QUE NON ESCOITAMOS ÓS NOSOS MAIORES QUE REPRESENTAN A MEMORIA HISTÓRICA RECENTE E VIVA?
Se lle dedicáramos máis tempo a escoitar a sabedoría das persoas maiores poderíannos aprender moitas cousiñas que nos farían recapacitar:

-QUE NA SÚA NENEZ NON TIÑAN ZAPATOS, UNS ANDABAN CON ZOCAS, ALGÚNS CON ZOCOS E OUTROS DESCALZOS:
¿Non lembramos de que vimos sendo?

-QUE NA SÚA NENEZ POUCOS TIÑAN A SORTE DE ACUDIR DIARIAMENTE Á ESCOLA PARA ADQUIRIR UNHA FORMACIÓN BÁSICA.
¿Por que unha boa parte da poboación infantil de hoxe en día, non aproveita nin tan siquiera a escolaridade obrigatoria?
¿Por qué será que estamos á cola dos países europeos?

-QUE NA SÚA NENEZ TIÑAN O ALIMENMTO ERA RACIONADO E MOITOS DELES PASARON FAME
Antes había quen comía as pelas dos plátanos que atopaba pola rúa. Hoxe ademais de tira-la pela, tírase o plátano se está algo pasado ou se non hai fame.
¿Pensamos na cantidade de persoas que pasan fame mentres nós destragamos a comida?

-QUE NA SÚA NENEZ ERAN UTILIZADOS COMO BRAZOS DE TRABALLO DESDE IDADE MOI TEMPERÁS:
Ir coas vacas, meter leña, varre-la cociña, face-las camas, ir á fonte a buscar auga, chamar as vacas, axudar nos labores agrícolas, ir á taberna, facer recados...
A vida era moi dura e moitos nenos ían pouco ou nada á escola. Non é que seus pais non quixeran; é que precisaban a súa axuda laboral para subsistir.
¿Traen os de hoxe un pan debaixo do brazo ou van ter que sachalo?

-QUE NA SÚA NENEZ TIÑAN MOITO RESPETO Á FAMILIA, ÁS PERSOAS MAIORES, ÓS MESTRES, ÓS CURAS, Á AUTORIDADE EN XERAL...
Tratábanos con pronomes de cortesÍa porque as persoas maiores eran moi valoradas e merecían moito respeto.
Os maiores pasaban diante, sentábase nos lugares mellores, cedíaselles o asento nos lugares públicos, axudábaselles a levar algo pesado...
Actualmente dá a impresión de que todo é liso e llano; pero daquela:
¿Non ten que haber un líder en cada grupo social?
¿Non ten que haber un cabeza de familia?
¿O alumnado non precisa do Mestre?

¿Ten a mesma responsabilidade un pai que un fillo, un mestre que un alumno, un gobernate que un peón camiñeiro?

¿Non se precisa dunha orde xerárquica na sociedade?

-QUE NA SÚA NENEZ TRASLADÁBANSE A PÉ LONGAS DISTANCIAS POR CORREDOIRAS INTRANSITABLES
¿Por que agora collemos o coche para ir á casa do veciño?
¿Por que nos queixamos tanto da contaminación?
¿Non estaremos contribuíndo a contaminar aínda máis este planta?

-QUE ANTES AFORRÁBASE ALGO DO POUCO QUE HABÍA PARA O DÍA DE MAÑÁ.
¿Por que agora con máis medios, aforramos menos, estamos hipotecados de por vida ou deixamos hipetecada á xeración seguinte?
¿Non caeríamos nun consumismo compulsivo?
¿Somos máis solidarios por ter máis?
¿Somos mellores persoas?
¿Somos máis felices?

A min paréceme que ós cidadáns de ben, ós cidadáns de a pé correspóndenos poñe-los pés na terra, escota-la memoria histórica dos maiores e seguir o noso proceso vital da mellor maneira posible; pero sen construir castelos na aire.

Quizais outros deberían pensar seriamente en poñer orde desde arriba para saír a flote porque España e o pobo español merece estar entre os pobos mellor sitiuados do mundo pola súa situación estratéxica e pola capacidade de traballo e creatividade que sempre caracterizou ás nosas xentes.

OS MAIORES TEÑEN MOITO QUE DICIRNOS PORQUE SON MEMORIA HISTÓRICA QUE AÍNDA VIVE ENTRE NÓS.

Deles temos que recuperar o valor necesario para saír adiante como fixeron eles nos seus tempos mozos.

PORQUE PASADO, PRESENTE E FUTURO DEBEN IR COLLIDOS DA MAN PARA UNIR FORZAS E ESFORZOS.
O PASADO É PAI DO PRESENTE E ESTE PAI DO FUTURO.

Se vostede é unha persoa en idade de posuír memoria hostórica, ten moito que aportar a esta sociedade que por veces parece que camiña sen rumbo.
Se é unha persoa xove, intente escoitar ós maiores e comprobará que teñen moito que contarlle.

Fai uns días tiven unha agradable e enriquecedora coversación cun rapaciño novo e –vendo a súa cara de satisfacción- ó rematar fíxenlle esta confesión:

“Eu síntome moi cómoda coa xente nova, empatizo moi ben con ela por eso foi moi enriquecedora esta conversa contigo.”

E o rapaciño, -universitario-, de 23 anos díxome:
“Pois a min gústame escoitar ás persoas maiores porque aprendo moito delas”.

Nin que dicir ten que a min enchéuseme a alma de satisfacción porque me tocaba estar no lado dos da memória histórica viva.
Realmente hai xoves moi sensatos. Este é un deles.

Intercambiámonos os números de móbil e seguiremos en contacto cos medios que nos ofrecen as novas tecnoloxías.

¿Bonito, verdade?

Eso chámase intercambio xeracional, porque somo-los dous elos da mesma cadea humana. Neste caso aínda hai outra xeración polo medio porque eu case podería ser súa avoa.

Se o considera oportuno encontrámonos o vindeiro xoves para ler “ALGO MOI DOADO”
Graciñas por terme na súa consideración nesta ocasión.