Un eloxio

Por suposto, os eloxios teñen que estar razoablemente xustificados, para evitar caer na adulación, non sempre tarefa fácil, porque, como xa dixo William Hazllit, “o home é un animal que se alimenta de adulacións”.

W. Hazlitt foi un escritor inglés (1.778 – 1.830), crítico literario, ensaísta e periodista. Era, segundo os estudosos, un adiantado ao seu tempo, porque tiña un pensamento que hoxe se lle denominaría pro-socialista, e na súa época encaixaba moi mal coa maioría conservadora no seu país.

Quero destacar del algo que hoxe en día tamén ocorre: Morreu desenganado de que as institucións públicas eran impermeables as críticas por razoables que foran. Odiaba a hipocrisía (política?), porque consideraba que o mesmo arrepentimento do hipócrita é unha hipocrisía.

O eloxio, nesta ocasión vai dirixido ao periodista Xulio Xiz, polo seu artigo, o seu breve e substancioso artigo, titulado “No me toquedes aos nenos!”.

Na miña modesta opinión trátase de algo tan importante, que seguramente non parece ocioso recordar o que dicía Xacinto Benavente: “En cada niño nace la humanidad”, e os nosos políticos ignorantes de que con nenos famélicos (algo que soa a atavismo, no noso contexto!!!) están perturbando as conciencias cidadáns e dificultando seriamente ese nacemento a unha humanidade mellor. Certo que, a veces, fan alusión a este estado de cousas, pero, como di o escritor inglés arriba citado, falan nunha linguaxe hipócrita, que dalgunha maneira ven a denunciar, sen reservas, Xulio: non atenden razóns, obsesionados, uns, co neoliberalismo, e os outros, coa dilapidación irracional.

É moi triste que no século XXI se lles ofreza este presente aos nenos, que certamente non teñen aínda nin pasado nin futuro. E non pensemos que os nenos non gravan o que ocorre na súa entorna e tamén as conversacións dos maiores, por iso necesitan modelos, que desgraciadamente non sobran.

E con estas gravacións infantís, como sabemos moi ben os adultos, eles, en oposición ou en colaboración, van a construír a futura humanidade. E non deixemos, nisto, de dedicarlle a Freud un recordo, que seguro que algo podemos aprender del.

Por hoxe, amigos lectores, nada máis. Só agradecer a Xulio que, desde o “paternal” sentimento dos seus netiños, na mesma Semana Santa exprese o seu sentimento de solidariedade cos nenos da fame, facendo unha seria advertencia a quen ten competencias para por remedio a esta vergoñenta situación na España destes tempos. Oxalá as túas palabras non caian en terra estéril!.