Recuperar a Esperanza

Ou, se prefiren, a utopía. A utopía e/ou a esperanza son o motor da nosa vida. Nós somos o que dexesamos ou esperamos ser. Se non temos ilusións, desexos, aspiracións, metas…a nosa vida esmorece. Mesmo se apaga, morre. Para manter disposto o motor cómpre dar calor/vida aos actos máis sinxelos e elementais do noso quefacer diario.

A vida xermola e medra nas pequeniñas cousas de cada día. Os grandes valores da paz, da verdade, da xustiza, do amor, da esperanza... que nos van levar á tan esperada fraternidade universal vanse construíndo nun exercicio constante e contínuo na escoita e  diálogo, no trato cordial e respecto ao irmán. (¡Sempre o irmán/á polo medio! Non somos nada sen el) Todos temos dereito ( e estamos chamados/as) a gozar da calidade de vida. Pero tamén todos temos a obriga de colaborar para que iso sexa posible para todos e para todas. É o camiño que nos abre as portas da vida, da felicidade. Da vida/felicidade presente e futura.

Deberiamos ter craro (abondan moitos exemplos, lonxe e preto de nós) que polo camiño da violencia, da crispación, da descalificación, do insulto, da mentira, do desprezo áos irmáns/ás, non se chega a ningures. Na sociedade na que reinen as prepotencias, a soberbia, o egoísmo e debezos de poder, abuso ou estorsión do pobre, destrago da natureza…non poden enraizar e medrar a verdade, a xustiza, a paz, a alegría, a irmandade…Nin siquera o humor. Faise tamén moi difícil a esperanza. Por iso, todos (crentes e non crentes) temos que mudar de camiño.

O Advento é o tempo axeitado para demostrar a coherencia do noso compromiso de mudar as cousas. Empezando por nós mesmos. Podemos elexir o camiño que nos trae  Xesús no Nadal, a pesar das contradiccións do aloucado e insultante consumismo diante dun mundo diezmado pola fame. Ábrense camiños de liberación, de salvación para ao mundo. ¿Quen non soña, confía e espera que aínda é posible acabar cos terrorismos, coas guerras, coas opresións?. A nosa resposta concreta ten de vir desde as nosas obras e actitudes diante a comprometida e necesaria pregunta “¿qué podo, que debo, que vou facer eu!?” A ver se temos a carraxe de concretala en feitos, anque sexan pequeniñas.

Vimos de celebrar o “Día contra a explotación da muller” e da “violencia de xénero”. A sociedade está a reaccionar en positivo. Bo sinal. Tamén, perante a próxima semana, imos a tomar conciencia doutros graves problemas: “O día da loita contra a síndrome de inmunodeficiencia adquirida” (o SIDA, con 50 millóns de afectados ), “o da ONU contra a escravitude” e “o día do discapacitado”. A sociedade sinxela, utópica e esperanzada é a que vai amosar ó mundo a súa capacidade para mudar as cousas.

A quen soña, confía, espera e se esforza por mudar aquilo que vai mal no mundo, todo o que oprima ao irmán, non lle há de faltar outra oportunidade. Só é preciso estar “atentos e vixiantes, mentres estamos espertos”, para aproveitala, como di o Señor.