A festa do Patrón
Como non recordar a festa do Patrón dunha aldea na metade do século pasado! Era todo un acontecemento, sobre todo, para os nenos.
Empezábase por ir moer o trigo. Normalmente había que ir lonxe, pois muíños de trigo non había moitos. Logo de moer, había que peneirar a fariña. A antevéspera cocíase o molete. Os nenos iamos apañar as espigas que quedaban tiradas na leira. Xuntas e atadas, metiámolas polo
medio do medeiro. Estes manoxos de espigas perdidas chamábanse raposas. O día anterior, había que amañar o matón; adoitaba ser un carneiro ou ovella dos máis grandes. Un home que ía polas casas facía a matanza, e levaba o pelexo do animal como pago. Recordo os cativos no río, mentres lle axudabamos a mamá a lavar as tripas e as patas para os callos.
Tamén se lle daba unha limpeza á casa, e sempre se mercaba algo de pratos, copas, sobrecamas, etc... Naqueles anos, as camas tiñan colchas de trapo e sabas de estopa. Pero, para eses días, poñíanse sabas de algodón e sobrecamas das festas.
De comer, facíanse callos, cocido, carne asada... De postre, arroz con leite. Cando empezaron a dar azucre coa ración, tamén se facían roscóns. Comíase no piso, nunha mesa grande, con bancos de respaldo. Era bonito xuntarse os irmáns, tíos, curmáns e demais parentes. Para ir á misa, as mozas sempre estreabamos algo. Había que entrar na igrexa con veo e medias, aínda que fose verán.
Como non había coches, os invitados quedábanse a durmir. Por iso, había que lavar os xergóns, que estaban cheos de pluma de maínzo. Os nenos eramos moi felices. Todo un luxo ter pan branco, comida especial, xogar cos curmáns, a festa, os fogos, a alborada...
Había un patrón no verán e outro no inverno. No do inverno, Santa Lucía, tiñamos un cesto grande de castañas cocidas. Ao carón da lareira, arredor daquel cesto, os cativos eramos felices. Ogallá a xuventude de hoxe poida selo tamén. Complicámonos a vida buscando a felicidade nos cartos, nunha consola, nun coche, nun piercing, nun móbil, nas drogas... e non a atopamos. Ninguén se para a pensar que pode estar en algo tan sinxelo como un cesto de castañas cocidas.
Rodríguez Cabanas, M. Francisca
