A bágoa do medo

O rapaz está de tal forma encollido, engruñado que, cos seus brazos, aperta con forza as pernas e ten a cabeza agachada; forma case un nobelo.

Para máis aquel acubíllase baixo a protección dunha parede de pedra. Dá a impresión de que ten medo. Nos seus ollos asoma unha memoria de silencio e un sufrimento que se enchoupa entre o mofo, a carriza da parede.

Ten o pelo tan curtiño que semella rapado. Pero se esforzo a ollada, vexo, na foto, algo que semella unha bágoa que sae do seu ollo esquerdo. Creo que é a bágoa do espanto, da miseria. A bágoa do medo. A foto é en branco e negro, sobre unha parede escura, que deixa ver unha inocencia rota polo medo.