Opinión en Galicia

Buscador


autor opinión

Editorial

Ver todos los editoriales »

Archivo

A fe de Cunqueiro

viernes, 28 de febrero de 2014
O trece decembro de 1980 -poucos meses antes do seu pasamento-, o semanario católico "Vida Nueva" publicaba no número 1.256 unha longa entrevista que María Luisa Brey mantivera con Alvaro Cunqueiro. O que o autor de Merlín e familia di nesa conversa pode darnos luz para facer unha pequena radiografía da súa fe relixiosa.

Cunqueiro amósase coma un home de fe -"Mi fe es coma la de una de esas viejas que están acurrucadas junto al altar rezando"- e con gran confianza na oración cando di: "Soy un hombre esencialmente religioso. Creo en Dios, en la Iglesia, en el culto de los santos, creo en los poderes auxiliares y creo sobre todo en el enorme poder de la oración. Creo que cuando un hombre reza convoca fuerzas de las que no tenemos ni idea. No hay hombre más feliz ni más dueño del mundo y de sí mismo que el hombre que humildemente se arrodilla y reza. Yo soy un gran rezador".

Á pregunta de se a imaxinación lle serviu para sintonizar co mundo relixioso, o gran fabulador mindoniense contestou: «Yo pienso que sí, que me ha ayudado mucho. No creo racionalmente. La imaginación me ha sido útil en el sentido de que ayuda a aceptar los milagros, a estar dentro del misterio y vivirlo con naturalidad. Por otro lado, nunca se me olvida aquello que dijo Lord Dunsany: ‘Imaginación es santidad’. A mi la religión no me parece absurda. Todo me parece normal. No puedo decir tan lógico, pero sí puedo decir tan proporcionado, tan justo. Yo encuentro espléndido aquello de ‘es justo y necesario’ que decimos en el Canon de la Misa. Sí, es justo y necesario, es bueno y hermoso que esto sea así».

O preguntarlle por unha definición persoal de Deus, di: "Es la primera vez en la vida que me preguntan eso y que a mí se me presenta el problema de dar una respuesta. Quizás, si tuviera que encontrarla, más que en el terreno del poder y de la gloria, la encontraría en el terreno de la amistad, de la ayuda, del consejo, de la confidencia".

Se miramos a obra do gran fabulador mindoniense dun xeito superficial, mesmo chegamos a pensar ou deducir que a súa obra escrita é unha obra laica no senso de que os valores transcendentes e aínda relixiosos non aparecen nela dun modo claro. Pero realmente non é así. El mesmo o afirma cando di: "Dios quizás no aparezca en mi obra de un modo nítido. No me he planteado nunca el problema de escribir una novela, cuento, etc., con fondo religioso, pero creo que en ella está patente que soy un gran creedor".

A fe de Cunqueiro é unha fe ilustrada e así confesa que don Xacinto Argaya, bispo de Monoñedo-Ferrol, con quen daba longos paseos e tiña frecuentes conversacions teolóxicas, estaba sorprendido de que lese a Barth, a Teilhard, a Küng, a Guardini... Dicía que a este último lérao por influencia de Vicente Risco xa que "En uno de sus ensaios decía que, por aquel entonces, no había en la Universidad de Berlín más que dos o tres personas importantes, y una de ellas era Romano Guardini. Por eso, la primera vez que vi un libro suyo, lo leí, y ahora tengo prácticemente toda su obra".

Cunqueiro engade que é un home moi tradicional, aínda que non se considera preconciliar. Di que o máis o molesta é a tendencia de moita xente a desprenderse da simboloxía e do misterio. "El Cristianismo es una religión de símbolos y de misterios, y todo lo que sea destruir esto me molesta profundamente".

Respecto a lingua galega na liturxia, o noso escritor di: "Me agrada mucho que mi lengua gallega esté hoy en la liturgia. Probablemente, si en mi mano estuviera, la Iglesia no tendría más lengua que el latín, pero si otras lenguas entran en la liturgia, la gallega debe hacerlo también plenamente. Según un poeta medieval, amigo de Mistral, el día de Pentecostés los apóstoles hablaron todas las lenguas, las que hubo, las que había en aquel momento y todas las que iba a haber en el futuro. El decía que algún apóstol hablaría entonces en la lengua de Oc, y yo me imagino que alguno lo haría también en la lengua gallega...".

Cunqueiro sente un agarimo especial pola espiritualidade franciscana e polo seu espírito. Por iso, cando M· Luisa Brey lle pregunta «¿San Ignacio de Loyola o San Francisco de Asís?», Alvaro Cunqueiro non dubida en constestar: «Siempre fuí muy franciscanista, y he escrito muchas cosas sobre el Poberello. Por temperamento, le tengo una enorme simpatía. Me gusta San Francisco porque me gusta la humildad y la fraternidad con las cosas. No sólo con la gente,sino con los objetos máis insignificantes. Propendo a tener amistad incluso con unas tijeras. Teniendo como tuve -y tengo- una gran simpatía por la Compañía de Jesús, me quedo con el Poberello por temperamento, por condición, por afinidades intelectuales».

Coido que tamén son unha mostra do Cunqueiro crente as palabras que pronunciou na homenaxe que lle tributaron en Vigo o vinte e cinco de abril de 1980: «Pero eu penso que tería que dar gracias a unhas instancias máis altas. tería que dar as gracias a El Señor. loubado seña Deus, porque me permitiu nacer, medrar facer home e agora envellecer neste grande reino que chamamos Galicia, neste grande reino do Fisterre, que vai desde os montes astra o mar on brillan os pés do vento, a este país dos dez mil ríos, do vello camiño das perigrinacións, a este país dos mil vales, a este país fermoso, eternamente verde, patria querida, a terra no senso barresiano: a patria sona terra e os mortos. Gracias a Deus por este reino.
Loubado seña Deus tamén por terme dado o don da fala nosa, por haberme ensinado a decir «rula» e «abidueira» e «dorna» e «ponte» e «fonte», e entón eu, sabendo estas palabras, era verdadeiramente dono da rula e da abidueiran e da dorna e da ponte e da fonte». (...)
«Tamén teño que dar gracias a Deus por haber nacido nesta nación galega entre vós, por haber nacido no voso tempo e ser amigo voso; gracias por tanta xenerosidade que tivéstedes e tendes conmigo».

Por último, cando lle entregaron o Pedrón de Ouro o vinte e cinco de maio de mil novencentos oitenta, no discurso volve a dar gracias a Deus: «Teño que dar gracias a Deus, porque me permitiu vivir ó mesmo tempo que vivides vós, e recibir esta compañía de vós. E teño que dar gracias a Deus, e moito máis neste día de Pentecostés, neste día do vento e do lume, que decía tan fermosamente o crego na Misa de Santiago de Padrón, neste día das linguas teñoque darlle gracias a Deus de haberme dado o don da lingua nosa, de haberme permitido vivir na casa da nosa lingua, de haberme permitido encender o lume na lareira da casa da lingua galega».

A miña conclusión é que Álvaro Cunqueiro foi un home de fe, un home crente, feito este que configurou a súa personalidade.
Villares Mouteira, Félix
Villares Mouteira, Félix


Las opiniones expresadas en este documento son de exclusiva responsabilidad de los autores y no reflejan, necesariamente, los puntos de vista de la empresa editora


PUBLICIDAD
ACTUALIDAD GALICIADIGITAL
Blog de GaliciaDigital
PUBLICACIONES