Quen está disposto a prestar os seus ollos?

QUEN ESTÁ DISPOSTO A PRESTAR OS SEUS OLLOS?

O xoves da semana pasada despedía a miña colaboración en Galicia Digital sobre o día do cancro coa promesa de dicir algo nunha colaboración próxima sobre a XORNADA MUNDIAL DO ENFERMO ou O DÍA DO ENFERMO,

Pois ben, esta Xornada celebrouse o día 11deste mes de febreiro como se ven facendo na Igrexa desde que Xoán Paulo II instituíu esta celebración no ano 1992. Fíxose coincidir esta celebración anual coa festividade da Virxe de Lourdes, proclamada como patroa dos enfermos.

Tiven a sorte de acudir a Lourdes unhas cinco veces, dúas delas invitado por D. José Lebón e acompañando a peregrinación da Fraternidade de Lourdes de Lugo e teño experimentado por min mesmo e polo que puiden observar e vivir que alí en Lourdes é doado atoparse coa Virxe.

Tén como finalidade esta xornada axudarnos a mentalizarnos sobre a atención aos enfermos e entendo que tamén asumir a propia enfermidade.

Cada ano, segundo é habitual neste tipo de celebracións, proponse un lema. O deste ano foi: FE E CARIDADE. "Dar a nosa vida polos irmáns"
En relación coa FE, ou coas fes, sen pretender constituirme en modelo, Deus me libre, sei que o último que lle dixen ao Doutor Rubio coa miña voz de daquela, antes da operación de larinxe, foi: “Creo en Dios, creo na familia, creo nos amigos, creo en vostedes os sanitarios e creo tamén en min”. Despois adormentáronme. E cando espertei seguía coa mesma FE, pero non o podía dicir con voz intelixible. Agora xa volvo a poder, se cadra, por conservar esas cinco fes.

O lema é ben suxerinte. E quixera telo en conta máis a nivel práctico ca teórico, que tampouco Xesús andaba con moitas voltas nin filosofadas á hora de facer o ben e de explicalo.

Cando lle preguntaron de parte de Xoán Bautista se era el o agardado ou se había que seguir agardando por outro non se puxo a botar grandes discursos para convencelos. Simplemente dixo:
-“Ide e contádelle a Xoán o que acabades de ver e oír: os cegos ven, os coxos andan, os gafos (leprosos) fican limpos e os xordos oen, os mortos resucitan e ós pobres estáselles anunciando a Boa Nova”.

Canto milagre había antes!, pensaba eu ata hai pouco. Cansaría Deus de facer marabillas? Xoán o evanxelista aos milagres chámalles signos, e tamén me pregunto: Xa non estará Deus polo labor de facer signos marabillosos?

Non. Deus no seu amor aos humanos tén ben demostrado que non cansa de facer milagres, ou signos, como mellor se queira. Tales coma que un violín poida tocar sen cordas ou que un mudo fale por medio de alguén moi achegado que aprendeu a lerlle nos labios e a prestarlle a súa voz, ou que un cego atravese unha rúa ou non coma algo que non debe comer grazas a que ve cos ollos de quen mira por el, ou que haxa coxos, mesmo paralíticos, que andan, subindo e baixando escaleiras grazas a quen pón ao seu servizo as súas pernas incansables, ou que haxa xordos que oen cos oídos de parentes, amigos, sanitarios e linguaxes de signos, ou que pobres, necesitados de amizade, como o somos todos, atopemos nos amigos e amigas a Boa Nova do AMIGO de que, por sentirnos queridos seguimos sendo “importantes” (importámoslle a alguén) e temos razóns para seguir loitando por vivir, ou que Maricarme de Celedonio, muller madura de Castro de Rei, poida desengancharse da máquina de diálise e recuperar color de rosa e ilusión de moza, grazas a que súa irmá, Ana, lle doou un ril e, se non valese o de Ana, había outras dúas irmás dispostas a facer o mesmo. E….

¡Hai moitos xeitos de “Dar a vida polos irmáns”! Unhas veces nun momento e nun acto heroico e outras caladiñamente dando un anaquiño todos os días. Mágoa que as administracións destinen bastantes máis cartos a máquinas de quitar a vida ca remedios para conservala e mellorala e mágoa tamén que os laboratorios e empresas farmacéuticas teñan medo a que lles diminúan os clientes por mor de posibles remedios moi “eficaces” e duradeiros.

Enfermo, enferma, meus compañeiros de camiño; Xesús dicía a miúdo cando alguén curaba: “Foi a túa fe quen te salvou (sandou). Sen deixar de cren en Deus, na familia, nos amigos e nos sanitarios, ¡cre tamén en ti e verás como “Deus fai en ti (ou contigo) marabillas”!

No ano 1984, con motivo dun accidente de circulación que me tivo ingresado case tres meses, escribín unha oración que aínda rezo de vez en cando e que vou transcribir, sen pretender amosarme fachendoso dunha fe que me veu dada e sen ousar entrar en confrontación con quen non a recibise ou a perdese. Que son eu, pobre de min, para iso?

Señor, coidei que fuxiras do meu camiño cando nel se cruzou aquel tractor temerario.
Pero Ti non fuxiras. Reapareciches axiña
No mozo que nervioso me transportou ó hospital,
no celador que, ó chegar, sabía o meu nome,
no amigo que xa chegara antes ca min,
na ATS veciña que, agarimosa, acariñaba a miña man tremente.
Ti non fuxiras. Reapareciches axiña
Nos sanitarios responsables que tratan cada caso coma un caso persoal con nome e apelidos,
nos parentes que non durmían para que eu puidese durmir,
nos amigos que dicían o que non pensaban para que eu deixase de pensar o que non dicía.
Ti non fuxiras. Reapareciches axiña
Naquela diminuída visitante que nunca puido andar e, non obstante, sorría,
na doce cadeira de rodas que me ensinou o valor da liberdade perdida e reconquistada cada día,
nas dúas humildes muletas que me prestaron axuda sen crear dependencias
e nun bastón que foi parte de min.
Ti non fuxiras. Reapareciches axiña
Na pericia dun fisioterapeuta miudiño, ó que unha bomba, sendo neno, roubou as meniñas dos ollos, pero, en troques, ve polas xemas dos dedos e ensina ós eivados a ver que moito se pode se se quere poder.
Ti non fuxiras. Reapareciches axiña
No perdón xeneroso ó temerario,
no conforto da Comuñón á tardiña,
na forza misteriosa da oración,
nos ramos de flores, nas cartas amigas, na condolencia sincera,
nos ansias de seguir andando, aínda que coxo,
e na superación de complexos paralizantes
que esterilizan a mente e matan a gana de seguir.
Señor, coidei que fuxiras, pero non. Pola túa presencia cotián, graciñas, Señor.