Ao meu amigo

Que din as fontes que farfallan
pensamentos que percorren como
riadas os prados da túa historia.

Prados reverdecentes que acougaban
no seu berce, ilusións e esperanzas,
rotas de pronto pola gadaña da morte.

Bágoas de tristura adormecen na mar
do teu pobo.

Pobo enmudecido de gris, esculpindo
nas paredes da tristura os recordos da
túa vida.

Vinte alí, quieto, inmóbil, e por un rauto,
fuxín…, para verte brincar pola mareta
da túa mar.

Vinte alí, sorrinte, e fun feliz.