jueves, 9 de mayo de 2024
Os paÃses enfróntanse, por tanto, á imperativa redución do uso de combustibles fósiles, especialmente no transporte e a enerxÃa. Un desafÃo que require décadas de adaptación por parte dos actores do sector marÃtimo, que deben axustarse aos cambios normativos e ás innovacións tecnolóxicas, en evolución constante.
O estudante predoutoral José Miguel MahÃa realiza a súa tese de doutoramento neste ámbito, dentro do Grupo de EnxeñarÃa Enerxética (INGEN) do Centro de Investigación en TecnoloxÃas Navais e Industriais (CITENI) do Campus Industrial de Ferrol da Universidade da Coruña. Un dos seus traballos, levado a cabo en colaboración cos investigadores Ignacio Arias, Manuel Romero e Manuel Naveiro, foi publicado na revista cientÃfica Brodogradnja da Universidade de Zagreb, especializada en arquitectura naval e enxeñarÃa oceánica, baixo o tÃtulo The Decarbonisation of the Maritime Sector: Horizon 2050. O artigo examina criticamente os combustibles marÃtimos actuais e as alternativas emerxentes. Ademais, avalÃa o impacto da situación ambiental actual na carteira de pedidos de buques a nivel mundial, considerando tanto as regulacións como os aspectos económicos.
O HIDRÓXENO, UN CAMIÑO POR EXPLORAR
Un elemento chave nestas innovacións é o papel do hidróxeno como vector enerxético, que abre a porta a novas tecnoloxÃas para os próximos 30 anos. Representa un fito crucial para a transición enerxética do sector marÃtimo. AÃnda asÃ, o seu uso como combustible enfronta obstáculos: a tecnoloxÃa da electrólise non atangue a madurez necesaria para competir en custos cos combustibles fósiles e a súa implementación a bordo de buques para viaxes comerciais de longa distancia segue a supor unha perspectiva desafiante. Primeiro, polos problemas de seguridade a bordo en comparación co gas natural licuado, que conta cunha tecnoloxÃa máis avanzada: a alta inflamabilidade do hidróxeno, o seu mantemento en estado lÃquido a moi baixa temperatura e os riscos de derramamento formulan desafÃos significativos na contorna mariña actual. Por outra banda, a falta de regulacións especÃficas tamén limita o seu uso, xa que non existe suficiente experiencia naval para desenvolver un know-how que apoie a súa regulación lexislativa.
Con todo, o artigo revela que o hidróxeno si desempeñará un papel esencial na xeración de combustibles sintéticos cara ao horizonte de 2050.
Mentres tanto, o gas natural licuado (GNL) emerxe como unha ponte importante entre a situación actual e as novas tecnoloxÃas de hidróxeno. Os biocombustibles tamén representarán un papel crucial para a xeración de novos combustibles verdes. AsÃ, a tese de José Miguel MahÃa estima que os lÃderes desta transición enerxética no sector naval serán esencialmente o gas natural e o metanol, apoiados por infraestruturas loxÃsticas consolidadas e tecnoloxÃas marÃtimas avanzadas. Os novos combustibles sintéticos e os combustibles azuis perfÃlanse como piares para estabilizar o mercado fronte ás flutuacións económicas e de prezos do gas.
PROPULSIÓN NUCLEAR MARIÑA CON TORIO
Outra das opcións que gañan forza na carreira para a descarbonización do sector marÃtimo é a adopción de tecnoloxÃa nuclear segura e eficiente destinada á propulsión marÃtima. Os autores do artigo destacan os reactores de sales fundidos (molten salt reactor, MSR) e o emprego de torio como combustible nuclear como unha posible solución para lograr a independencia enerxética e cero emisións contaminantes ao longo da vida útil das embarcacións.
EMISIÓNS MÃIS LIMPAS
Doutra banda, a transformación dos sistemas de inxección de combustible ou os sistemas de limpeza de gases, como os patentados pola casa Wärtsilä, son chave para a transformación dos buques xa existentes, que terán que adaptarse ás novas normativas de emisións para seguir operando en termos de eficiencia enerxética, ambiental e mesmo financeira, debido aos impostos e as taxas xerados polos organismos gobernamentais.
O artigo do grupo INGEN, que actualmente desenvolve as súas investigacións na Escola Técnica Superior de Náutica e Máquinas (ETSNM), conclúe que non existe unha solución única para a descarbonización total do sector marÃtimo e que o uso de hidróxeno verde para a xeración de combustibles sintéticos emerxe como unha alternativa sólida para alcanzar os obxectivos establecidos por Europa.
A caracterÃstica fundamental de artes gráficas como o gravado é a existencia dunha matriz a partir da que poden xerarse diferentes obras. Partindo dese elemento, a propia evolución da arte contemporánea e os avances tecnolóxicos transformaron nas últimas décadas a noción de arte múltiple, cara o que o grupo dx5 (Digital & Graphic Art Research), da UVigo, denomina 'gráfica de campo expandido', concepto que tamén fai referencia a como a gráfica contemporánea abandona o seu carácter bidimensional para 'conquistar o espazo'. Para afondar nestas ideas, o grupo promove o VIII Foro Internacional de Creación na Fronteira 'O múltiple que ocupa o espazo', con tres exposicións, conferencias e intervencións no espazo público.
Galicia contará este ano cun total de 114 praias pertencentes a 35 municipios galardoadas coa bandeira azul, un distintivo de carácter internacional co que a Asociación de educación ambiental e do consumidor recoñece a areais de todo o mundo seleccionados en base a rigorosos criterios de sustentabilidade, accesibilidade e servizos. Galicia concentra case unha de cada cinco bandeiras concedidas en España (638) e consolida a súa posición entre as tres comunidades que reciben un maior número de distintivos para as súas praias, xunto con Valencia (que suma 138) e AndalucÃa (130).
