Despedida a Manuel María

In Memoriam, Setembro 2004

Cando souben que te fuches,
sentín a miña alma moura,
e milleiros de pesares,
na miña alma ditosa.

Ditosa por ser amiga,
do poeta da terra nosa,
cabaleiro da poesía,
da fala con nídea forza.

Ó falar, o ar falaba,
e acalado, o ar chora,
chora o río no bruído,
as lufadas con el choran.

Eu que vivía nun relouco,
da amizade candorosa,
sinto pena, sinto anguria,
sinto a miña alma moura.

E os paxaros voan tristes,
sen sereo de ponla en ponla,
con tristeiro chirlomirlo,
coitadiños eles voan.

Co roibén do novo día,
xa non fala a túa boca,
non recita os poemas,
á galega terra nosa.

Vivirán no pensamento,
vivirán na túa dona,
nela seguirán lucidíos,
na mesma nídea forza.

Nela seguirás falando,
cada día, cada aurora,
nela segue o teu corpo,
e nela a túa nídea gorxa.

Tanxen tódalas campás,
badaladas dolorosas,
saloucando polo poeta,
trobador da terra nosa.

Tanxen elas compunxidas,
tanxendo con suma forza,
badaladas a Galicia,
a dá-la infausta nova.

A terra é toda choros,
o ceo non ten clarencia,
e nesa dor, e nesa mágoa,
fica toda a nosa terra.

Polo egrexio trobador,
na soeira da beldade,
a Galicia e mailos santos,
o amor da súa alma.

Este dó que levo cava,
con vizor no meu cernello,
cava unha fonda cova,
aloxamento ó ronsel.

A Chá acóllete defunto,
apreixándote ó seu peito,
a ser como ela mesma,
como era o teu desexo.

Fun a verte a Compostela,
a dicirche 'deica vernos',
amosarche a miña pena,
nun respectuoso silencio,
sendo a dona del a cerna.

Desta terra por ti amada,
nas máis belidas escritas,
coas túas egrexias palabras,
fala da nosa Galicia,
amadas soeiras lembradas.

A Terra Chá, o teu berce,
reveuse de ti ó xurdir,
feito home, no teu xoecer,
nese soarego, sentiuse feliz,
ó casar, volveuse a rever.

Por casar coa alma xemelga,
docemente cuspidiña,
a irdes na andaina tenra,
se ditosa, se prosiña,
dúas vindas, nunha soa vera.

Ambos fieis á amizade,
mans tenramente amornadas,
adozadas na bondade,
mans, para recibiren mans,
na máis baril beldade.

Meu amigo, señeiro poeta,
fúcheste da terreal estada,
a ser terra da túa terra,
da sempre túa Terra Chá,
cadora vencellado a ela.

Fun a verte a Compostela,
semellabas durmir un sono,
resollo en ignota terra,
nun alxido corpo en luvor,
a ser terra da túa terra.

Olleite queda na pena,
en silandeiras palabras,
deica vernos, amigo poeta,
amigo da nobre fala,
xangal home da túa terra!

Axeonllada nun dos escanos,
ofertado con agarimo,
aseitei no amor magnánimo,
naquela impía dor ferindo,
ó corazón por ti amado.

Na face ás amosegas,
no seu cernello amoreadas,
de bágoas de inxente pena,
elegantemente freadas,
na suma dor, na afouteza.

Se souberas, ben o sabes,
por seres alma do ceo,
o moito mancar da imaxe,
dese teu, doce amor vero,
polo teu acalado padal.

Ollando nesa suma dor,
crin ollarte en albas nubes,
a caronciño do teu amor,
a dicirlle que non te fuches,
dese vencello de volos dous.

Vinte tenro acarexándoa,
tentando con ela falar,
dicíndolle que a vosa andaina,
non ía, nese transo rematar,
por cinguirte a súa alma.

Oín docemente dicirlle,
non chores, miña Saleta,
no teu cerne eu vou a vivir,
deica que ó infindo ti veñas,
en ti, segue o meu existir!

En ti, seguirei a falar,
queda en ti, a miña imaxe,
en ti, a miña dona amada,
queda a miña bagaxe,
por ser eu, alma da túa alma!

Fermosísimo o voso amor,
de moi belido ser, manca,
ollándote en xacente corpo,
a túa Saleta endeusada,
choída no máis cruel dó.

Ditosa eu, coa túa amizade,
en curto tempo a perdín,
quedándome o sabor agre,
pola vinda non me permitir,
delongados intres falarche.

Unha mirada, un ata vernos!,
en silencio respectuoso,
condolencia ó teu amor vero,
co meu corpo que deu en suoso,
sen acadarlle sosego.

As miñas ordes refusadas,
na serenidade vaguexase,
as bágoas a se liberar,
amosándose na face,
sen ser eu quen de agochalas.

Despedínme en Compostela,
compunxida me alonxei,
no cadaleito o meu poeta,
amizade cun bo día achei,
a ser terra da súa terra.

De recunque cara ó meu lar,
caviloso o meu maxín,
adoitou toda escea alugar,
para el ben ma reflictir,
con tan só por ela pregar.

Meu Deus!, quen poder puidera,
ollarte volver a emerxer,
saudándonos con dous poemas,
sorrinte cara ese teu ser,
afastándoa da sebe en penas.

Ollarte nesa harmonía,
dese meu día primeiro,
no lar, onde viches vinda,
onde celmente cabaleiro,
a túa fala me dirixías.

Onde ben puiden eu ollar,
rexouba do amor sentido,
cara ó senso da túa alma,
doces miradas e sorrisos,
devoltos coa mesma flama.

E saín moi refocilada,
por saír con amizades,
de moi nobreza luzada,
de coñecidos familiares,
da vosa, tan cobizada.

Moi satisfeita por ficar,
no lar onde ti xurdiches,
por acadar poder andar,
por onde de neno buliches,
na eira por ti gabada.

No campo de Santa Sabela,
nun asento de pedra sentada,
nel, meu insigne amigo poeta,
emocionouse a miña alma,
co poema á túa Saleta.

Moi fermosa despedida,
as amigas e amigos,
á túa ben amada Galicia,
un galano moi sentido,
ó alicerce da túa vinda.

Canto amor, Manuel María,
no teu dondo corazón,
dozura el reverquía,
neses momentos de dó,
nos corazóns que te despedían.

Que lucífera pegada,
reverberando nobreza
no ar, na cadora Chá amada,
embebéndoa agora ela,
para logo rezumala.

Maxinándote saudable,
escribinche con ledicia,
un poema de amizade,
a regalárvolo un día,
a traveso de teu irmán.

Poema a Santa Sabela,
a barda en silvas na ermida,
sen sospeitar que pronto ela,
xacente te recibiría,
mergullada na gran pena.

Nun serán moi amornado,
acolleute con dozura,
o Outeiriño namorado,
da túa vasta cultura,
testemuña privilexiado.

O Outeiriño, o regato,
pracenteiro bruído da auga,
recuncho por ti escolmado,
a escribirlle á Terra Chá,
poemas de namorado.

Lugar agora escintilado,
nos momentos máis sombríos,
polo teu ronsel deixado,
en Santa Sabela sumo agarimo,
tenramente profesado.

Ó abeiro da ermida,
das árbores, do regato,
ameizaba a túa escrita,
o rechouchiar dos paxaros,
o paso da auga en cantiga.

íase a amada ermida luíndo,
cos anos que non perdoan,
ti, polo gran amor sentido,
teimabas non fose seiroxa,
na beldade volvese erixir.

Arestora ermida fermosa,
ornada en vizosas plantas,
despediute moi chorosa,
por arredares dela a barda,
acadando fose fulgorosa.

Descansas Manuel María,
nesa paz na que viviches,
egrexio home da vinda,
o miolo a ela lle deches,
en soeiras de regalía.

Relanzas preto do teu lar,
da ermida, do regato,
descansas na Terra Chá,
nun nome por ti gabado,
á chaira por sempre amada.

Agora mirarei ó ceo,
lembrando na túa imaxe,
nos celmosos nobres xestos,
reliquias nas miñas mans,
no meu corazón nun dosel.

A soas hoxe me atopo,
a falarche, se estiveses,
nos papeis me desafogo,
desta mágoa que me preme,
desta vinda, o seu fenón.

Cara a miña sinxela persoa,
agasallada docemente,
na máis lucidía hora,
no nobre lar, o teu berce,
en compaña harmoniosa.

Albizaras desta vinda,
con aleivosía agochada,
a regalarme a moi impía,
noticia ben malpocada,
ó paradiso xa pertencías.

Galicia perdeu a un fillo,
que sumamente a quería,
eu, perdín moi nobre amigo,
amizade moi belida,
pegada non fica comigo!

Lembranza da túa persoa,
señeira, sinxela, mestura
adozada, estrela fulgorosa,
escentilando tenrura,
reverberándoa arrecendosa.

Lisura dos teus feitíos,
enfeitados de beldade,
no teu vezo de verismo,
a reverqueres bondade,
polo teu andado camiño.

Manuel María,
Sempre no meu corazón.