Pan e circo!

Pasan os días e a dor mantense latexante no fol do aire coma un berro que permanece á espreita para escachar a parede do silencio. A dor polos que morreron de xeito tráxico, cuxa morte asemade provoca unha inmensa dor no corazón dos seus seres queridos; a dor dos que loitan contra as fouces insaciables da morte para seguir percorrendo o camiño existencial. Mais, tamén, latexa outra clase de dor suscitando nos que a sofren a xenreira que produce o desacougo, a incomprensión ante os súbitos acontecementos. Dor ante a insidia, ante a verdade a medias, é dicir, a mentira que nos queren inocular dende os poderes establecidos e os que lles fan cego proselitismo.

O pasado 24 de xullo nas proximidades de Santiago de Compostela o tren da vida brincou do seu traxecto deixando lastradas ou momentaneamente en suspenso as esperanzas e os soños de moitos seres humanos. Haberá que buscar polas canles legalmente pertinentes aos responsables de tal traxedia ferroviaria, e dígoo en plural, porque eu non creo que o causante de tan funesto accidente sexa unha soa persa. E non pretendo eximir de culpa ao maquinista, cadaquén debe saber asumir as consecuencias dos seus actos, por moi tremendos que sexan.

Aínda así, que non nos veñan a contar que todo se arranxa coa simple e taxativa eliminación do mensaxeiro. Este país apesta. O país do caso Bárcenas, do caso Gürtel, o do Urdangarín e a princesa triste, o do rei cazador con patrimonio sospeitoso, o dos Eres fraudulentos, o do caso Campeón, ou do caso Baltar, e non vou seguir porque a lista, ademais de interminable, resulta noxenta. O mesmo país no que só van ter acceso a dereitos fundamentais (saúde, educación, xustiza, etc.) os que máis capital posúan, aínda que sexa adquirido ilicitamente.

Este país no que as forzas e corpos de seguridade no canto de protexernos e defendernos, como acto primordial, dedícanse, oportunamente amestrados, a estar ao servizo dos nos desgobernan e dar paus aos que nos manifestamos para reivindicar os dereitos que como cidadáns nos pertencen. O mesmo país no algúns medios de comunicación (algúns públicos) en lugar de informar se dedican a perverter a verdade a favor de intereses espurios, que nos pretenden vender unha realidade na que prevaleza a imaxe salvadora do capital, esquecendo calquera principio desinteresado e que non estea rexido por aquel poderoso cabaleiro sobre o que poetizaba Quevedo. Este país que ousa satanizar a outros réximes políticos (populistas ou non): Venezuela, Ecuador, Bolivia, Rusia, Irán… coma se aquí puidésemos sentir fachenda polo sistema democrático que nos pintan Rajoy, adoutrinado por Rouco Varela, e os acérrimos seguidores do neofranquismo que se vai instalando na sociedade española.

Ao tempo que aplaudimos as actitudes prepotentes e antidemocráticas de gobernos coma o de EEUU, que, a xeito de escusa para preservar a súa gloriosa seguridade nacional, se dedica a espiar e a controlar aos cidadáns do resto do mundo, ao estilo do anel único de Tolkien: un para dominalos a todos.

Este fedorento país no que só facemos simulacro de amañar as cousas des que suceden as desgrazas, e con vítimas polo medio. Pero, claro, ese arranxo simulado sempre vai realizar a costa dos de sempre (o pobo) e sen que ningún dos que ostentan o poder teña a decencia de asumir responsabilidades. País de merda!

Falei en todo momento deste país incluíndonos a todos, dado que somos nós, o pobo, os que posuímos, coa capacidade de decisión e mobilización, o mecanismo que permita a mudanza das cousas que están mal. Mais, visto o visto, se cadra habería que cambiar a democracia polo fútbol, como forma de goberno, porque, de seguro, así convocaba maior número de cidadáns a manifestarse e a reclamar os seus dereitos fundamentais. Entrementres, panem et circenses!