Angrois e Gaiás

Unha viaxe dominical á Coruña por mor dunha pequena celebración familiar (que, por certo, tivo lugar na televisiva capela de 'San Antonio de Louredo' ou, o que é o mesmo, na igrexa de Santa Eulalia de Liáns, concello de Oleiros, onde tanto o propio titular da parroquia como a sancristá podían aforrarlles dous actores á productora polo ben que se lles dá a ambos a comedia) levoume, tanto na ida como na volta, a pasar polas inmediacións da xa mundialmente coñecida 'Curva de Angrois' e reparar, no pouco vagar que permite a conducción nun acceso á autovía, no escenario do suceso, onde aínda permanecía como botón de mostra da traxedia a cabeza do tren fatal.

Loxicamente, o momento foi fuxidío, pero aínda así, ó ver as inmensas grúas manexándose para amarrar a estartelada máquina e ser conscientes de estarmos tan preto daquel lugar que en media ducia de segundos de había tan só tres días se convertera nun inesperado cemiterio, semellou que se nos estremecía o corazón e deixounos por uns intres sen palabras que non fosen dalgún xeito enfatizadas pola emoción.

Continuei o camiño silandeiro cavilando nisto, mentres os familiares que viaxaban comigo retomaban a conversación, cando -tamén á man esquerda- reparei (como fago tantas outras veces que circulo por alí) nos tellados elipsoidais da Cidade da Cultura e desta volta a reflexión que me provocou a mirada non foi a de tantas outras veces nas que me pregunto cómo -ou cándo- seremos quén os galegos de rentabilizar tamaña mole arquitectónica que -debo lembrar de paso- segue sen contar con enlace directo á circunvalación compostelá.

Entón veume á idea un flash alimentado pola cercanía de ámbolos dous escenarios: '¡Qué triste ironía do destino -dixen para min-, a do lugar de Angrois e o monte Gaiás, separados por non máis dun quilómetro de distancia!'

E imaxinei de contado ó vehemente Pérez Varela, ben chantado cos pes na terra para non ser quen de se elevar sobre a énfase do seu propio discurso, conferenciando perante un grupo de xornalistas sobre a maxestosidade do proxecto de Peter Eisenman e explicando cómo a concha arquitectónica que ía ser construída sobre aquel monte Gaiás a remedo do corazón urbano-medieval de Santiago nos ía colocar na vangarda universal da arquitectura e nos axudaría a exponenciar a nosa presencia como galegos no mundo.

Pensei niso e na cruel ironía que supón que -14 anos despois- ó final acabasen sendo un tren e preto de 80 vidas as que colocaron ese lugar de Compostela no foco informativo do mundo.