Encontro con Bernardo no Alén (I)

(Desde a súa habitación do Hula, onde ostensiblemente mellora día a día, Xosé Manuel Carballo dirixe esta carta aos amigos do Instituto de Estudos Chairegos, con "copia" á familia de Bernardo García Cendán, e a todos os lectores de Galicia Digital).

Querido Chema Felpeto, demais familia do IESCHA, amigos e familiares de Bernardo, en resposta ó teu agarimoso correo, querido Chema, no que me desexas unha pronta recuperación e que, aínda que me queden dificultades de voz, non as teña na fala, coincidindo ademais co cabodano de pasamento de Bernardo e lembrando a conversa que hai pouco máis dun ano mantivemos no tanatorio estando el de corpo presente, quixera contarche para que ti, se queres, tamén o contes, un encontro que tiven co Bernardo García Cendán o día vinte deste mes de xuño mentres me estaban operando, entre as 8,30 e as 4 da tarde, neste Hospital de Lugo dende o que che escribo.

Pois resulta que mentres estaba anestesiado, como vin que a cousa ía para longo, decidín, sen pedir permiso a ninguén deixarlles o meu corpo alí no quirófano para que fixesen o que quixesen con el, xa que confiaba en que estaba en boas mans, e botarme fóra de min para ir dar unha voltiña por aló arriba, polo Alén, para que non me pillase de sorpresa se por un casual se producía algunha das posibles continxencias mortais que eu xa firmara co “Consentimento” da preanestesia que, de ocorreren, só eu era responsable legal.

Segundo mesmo estaba entrando no Alén vin ó Bernardo por detrás e recoñecino. Así de primeiras sentinme un chisco cortado, porque pesa sobre min un certo sentimento de culpabilidade por non estar nos seus últimos días tan ó pé del como debera, debido quizabes á timidez, á indecisión, ou, se cadra, ó medo, porque xa eu daquela non as tiña todas comigo e ben sabía que Bernardo sabía o que outros sospeitabamos. Tamén sentía algo de reparo á hora de falar con el, porque non cumprín como é debido coa súa familia, especialmente con súa nai, a sempre agarimosa Maruxiña. Despois da morte de Bernardo estaba eu agardando a que curase un pouquiño a súa sangrante ferida par ir facerlle unha visita, e non souben que morrera ata despois dalgún tempo do seu pasamento. Parécelle a un que está bastante ben informado porque leu ou escoitou catro chorradas de políticos corruptos e, non obstante, cando se produce un acontecemento verdadeiramente transcendental pásache desapercibido.

Tamén, como cando Bernardo parou de deixarse ver por entre nós, foise indo así daquela maneira, case sen opoñer resistencia, afrouxando na loita pola vida, debido ás súas recorrentes depresións, a desencantos e decepcións dun corazón especialmente sensible, pensei que ó mellor aínda non era tempo de volvermos a falar de cousas que van quedando lonxe, como por exemplo: ter que poñer trancas ás cancelas do corazón por mor dunha utópica meirande doazón.

¡Nin que non o coñecera! Atopeime con que recuperou o sosego e bo humor que sempre o caracterizaron. Cando cheguei a cabo del ía paseando a modo por entre uns amieiros a carón dun río que a min case me pareceu o Magdalena. Levaba a zamarra de costume co colo subido coma se fose frío, e mais non o facía. Lucía un solciño morno que namoraba, cantaban paxariños e revoaban arredor del, facendo mil cabriolas, centos de variopintas bolboretas ou pitiñas de Deus.

O pillabán, ó verme, sorriu e eu empoliqueime nese sorriso para iniciar a conversa:

-E logo, se non é moita a pregunta, de que te ris, Bernardo? Hoxe non traio chourizos coma os que me daban na casa, cando estabamos no Seminario, para o amigo de Vilalba

El, sen perder o seu paso repousado, contestoume:
-Home, Xosé Manuel, xa ves o que son as casualidades. Ríame á conta túa, porque pasou aviso o Xiz das túas entrequedencias e de que a estas horas te estarían operando no HULA. Pero, xa me parecía a min que non te ían dar amarrado para térente moito tempo quieto e parado.... Ben sabes que o Xiz a onde non chega manda razón sobre o que lles pasa ós amigos para ben ou para mal... E ía eu matinando: Ese argalleiro de Carballo, se hai algún fallo na operación, unha de dúas: ou se cabrea co Sergas, ou lle bota as culpas á Anastasia.

Pregunteille por curiosidade:
-Seguirás participando en coloquios da radio ou da televisión celestial?
Ceibou unha gargallada e díxome:
-Aquí non hai televisión. Non ves que se a houbese non podería ser o ceo. ¡Sería o inferno! O que hai aquí son parrafeos, e xa o creo que participo.

Aviseino de que non contase neses parrafeos o da miña escapada parcial do quirófano, porque, se me pasaba algo e o sabían na inseguridade social, o mesmo non querían cargar cos gastos da operación e acabábanme cos aforriños que tiña gardados para a recuperación.

Tamén lle preguntei se lle servía para algo alí a socioloxía na que el era especialista e díxome que non, porque alí a vara de medir non é a razón, senón a doazón. ¡Menos mal!, dixen eu, pensando en Bárcenas e Urdangarín.

Para non rematar esta parte con estas dúas palabras tan de actualidade, pero tan pouco axeitadas para o caso, déixame dicir, moi prezado Chema, que continuará e rematará nunha próxima segunda parte.

Xosé Manuel Carballo