Sete días sen Manuel María

In Memoriam ano 2004

Dende o día en que te fuches,
moitos son a te choraren,
por sentir na súa alma,
as campás por ti dobraren.

Ai que xa pasaron sete días,
xa pasaron ben momentos,
e quedaron moitos dós,
nos moitos que te queremos!

Inmorredoiros non somos,
mais...ti deberías de selo,
ó falar como falabas,
a prol do feble galego.

Vinda infinda debería,
darche Deus de agasallo,
unha sempre san andaina,
nese teu vaguexar pousado.

Ai que xa pasaron sete días,
con eles a túa bondade,
na amizade inmensidá,
bonhomía a burbullare!

Sermos moitos a chorar,
ó pasar o que non debera,
de levarte ó infindo,
coa bondade por bandeira.

Moitos sermos a te lembrar,
no Bonaval acalado,
sermos moitos a chorar,
ó teu corazón ben dado.

Ai que xa pasaron sete días,
avainados na alma,
cun fito cadorno mouro,
non a enfeita, nela manca!

Pasan horas pasan intres,
sen pasaren coma antes,
en todo amigo corazón,
a todo canto ti falaches.

O pasar, por ti debera
pasar, el sen te danar,
para tódolos teus amigos,
coa túa fala se ameizar.

Ai que xa pasaron sete días,
que en Outeiro ti estás,
de Galicia ilustre fillo,
paisano da Terra Chá!

Ai Galicia que nacencia,
tan insigne ti xeraches,
escintilando camiñaba,
sen do escintileo gabarse!

Douche a miña condolencia,
douche dó de triste amiga,
por quedares moi luctuosa,
por sentirte a el fundida.

Xa pasaron días e momentos,
e quedaron as lembranzas,
quedará por sempre sempre,
dependurando a súa fala.

En cada recuncho da terra,
terra por el moi querida,
resoando a súa fala,
de agarimo enfeitadiña.

Dende o día en que te fuches,
sermos moitos a te chorar,
dando grazas ó Noso Deus,
pola túa amizade nos dar.

Ai que xa pasaron sete días,
xa pasaron os momentos,
e quedou dó vigoroso,
nos moitos que te queremos!

Avainado no corazón,
moi avainada na alma,
a túa nobreza e tenrura,
ornando na túa mirada.

Ai que xa pasaron sete días,
sete días xa pasaron,
deste ilustre pasamento,
no seu berce descansando!


Pasaron sete alboradas,
brétemas cal algodón,
sete días xa pasaron,
e as campás dobran nos corazóns.

Xa pasaron sete menceres,
polo campo de Sabela,
deixándoo húmido de bágoas,
bágoas de inxente pena.

Chora a auga xa non canta,
vestidiña vai de loito,
e ó pasar polo regato,
danse un abrazo de dó.

Chora a chaira, choran árbores,
e choran os asentos pétreos,
choran lufadas ó pasar,
polo regato do Cepelo.

Ai canto chorará a ermida,
cando o mes de xullo chegue,
polo ser que viu medrar,
polo moito se quereren!

Por quedares moi orfiña,
moi soíña da compaña,
do amor do seu poeta,
dozura na que era amada.

Ai que xa pasaron sete días,
xa pasaron orballadas,
e no campo de Santa Sabela,
alugáronse magoadas!

Xa pasaron sete auroras,
sen roibén elas pasaron,
e xa pasaron os sete días,
e as campás seguen dobrando.

Por cada recanto da terra,
da fermosa Terra Chá,
en cada ponla das árbores,
dos campos que o viron medrar.

Sete días sen Manuel María,
e seguimos a escoitar,
nos días intres e horas,
ás campás por el a dobrar.

Ilustre ser de Galicia!
irmán da vera bondade!,
pai da vera sinxeleza!,
abeiro da amizade!

Ai igrexa do seu berce,!
Ai adro e o seu cemiterio!,
ai tumba que nel aloxas!,
ai chaira do seu Outeiro!

Que por vos pasaron sete días,
sete noites estreladas,
e tebras por vos pasaron,
humidade na súa tampa.

E pasan as andoriñas,
a rechouchiarlle bonito,
ó poeta da natureza,
a todo o seu nídeo dito.

Pousan pombas na campá,
pousan elas silandeiras,
cara a egrexia tampa miran,
nun mirar de grande pena.

Por ese ronsel de sete días,
na sempre súa chaira amada,
ata a súa falla afacérense,
agardan pasen tempadas.

Nese pasar, pasarán días,
asolados e chuviosos,
e pasarán húmidas tebras,
pasando ceo chumboso.

Xurdirá unha alborada,
cun roibén marabilloso,
penosas bágoas enxoitas,
das campás tanxendo a dó.

Porque inda que te fuches,
non te fuches ti de todo,
no ronsel segues ti vivo,
nel, es inmorredoiro.

Indo aloxado nas almas,
verdecente nos corazóns,
o amor á túa terra,
a nobreza en todo cós.

Recuncará canta-la auga,
sen zunidos aflixidos,
de alba irá vestidiña,
cantándolle ó muíño.

Por oíres a túa fala,
no ronsel por ti deixado,
alugado con degoxo,
en novos corazóns bardos.

Falando na túa fala,
achegándose ó teu vezo,
de seres só sinxeleza,
a cotiá nos teus feitos.

Miudiñas pombas voarán,
e virán as andoriñas,
a voaren na tenrura,
agasallarte con picuíñas.

Porque inda que te fuches,
non te fuches ti de todo,
por deixares o teu alento,
o teu ronsel inmorredoiro.

Ai que xa pasaron sete días,
sendo terra da túa terra,
pasarán infindas tempadas,
coa túa fala por estrela!

E no campo de Santa Sabela,
xurdirán belas floriñas,
por ser el boa testemuña,
da nenez, da túa escrita.

Xurdirán na primavera,
xurdirán no inverno alxido,
vigorosas xurdirán,
avainadas no agarimo.

En toda a Terra Chá,
resoará un ton belido,
ese ton que ti deixaches
nela, e por sempre fundido.

Porque inda que te fuches,
non te fuches desta terra,
desta terra, Terra Chá,
que te quere por estrela.