Xa que de balde recibistes, dade de balde tamén

Non son palabras da miña colleita. Son do Evanxeo deste domingo. Xesús, despois de elixir ao grupo dos doce, déixalles este encargo: "Ide, máis ben, ás ovellas perdidas da Casa de Israel e, de camiño, proclamade que o Reino de Deus xa está aquí. Curade enfermos, resucitade mortos, limpade leprosos, expulsade os demos. E xa que de balde recibistes, dade de balde tamén" (Mat.9,36) Nova chamada á súa Igrexa.

A mensaxe é clara/directa. Vai para os/as cristiáns/ás e persoas de boa fe. Saber quen son e onde están os enfermos que hai que curar, os mortos aos que hai que dar vida, os leprosos que deben ser limpos e os demos que cómpre desbotar da sociedade, resulta claro para os/as que o queiran ver. Están á vista. Lonxe e preto de nós. O que pasa é que non gusta miralos e menos implicármonos, a fondo...e de balde!, na súa liberación.

Por riba, medran os atrancos. Aos egoísmos persoais, hai que engadir que neste mundo reina o ter/posuír, se prioriza o consumo/comercio/negocio (o pensamento único e todo globalizado), pónselle prezo a todo e só se valora o que se merca/vende e aínda non hai "áreas comerciais gratuítas". Eses contratempos fan máis difícil a vivencia da entrega, do servicio, da gratuidade, do amor. Non están de moda os grandes valores que dan senso á existencia humana: a vida, a verdade, a xustiza, o amor, a paz, a felicidade, o gozo de compartir...a fe!. Por iso, precisamos de máis forza e esforzo para vivir nas coordenadas de Xesús. Cómpre estar profundamente identificados co seu Espírito e termos os ollos limpos e abertos para ollar cara dentro de nosoutros e cara aos demais. Para non só ollar senón tamén sentir as necesidades que enchen e envolven o mundo.

A Palabra/Vida de Xesús e dos discípulos van na liña do amor e a gratuidade, que teñen o proceso previo da escoita, da dispoñibilidade, da gratuidade. Así o fixeron/viviron os primeiros cristiáns. Só deste xeito pode haber vida nas Comunidades. Cómpre recuperar a frescura e a forza da fe que nos implique nos problemas dos demais. Levar a esperanza, o ánimo (e tamén o pan/viño) aos pobos, axudar a facelos felices e dar de balde, sen intereses e servidumes. Paulo fala de "entrañas maternais" que dan a vida polos seus fillos, anque sexan ruíns. Fai falla a xenerosidade, a gratuidade, o amor.

Para esta semana, que se albisca rabiosa/nerviosa/tremebunda, abafada polo barullo, a confusión e o desconcerto (no político e no eclesial), desexo e suplico: máis reflexión, prudencia, respecto, boas maneiras e uns mínimos de educación. Sobran calumnias, mentiras, medias verdades, crispacións, insultos, palabras feas...Falla a verdade e medra a inxustiza. Mesmo desgaxa a esperanza. Para meus irmáns e irmás na fe, lembro a clara advertencia de Xesús: "Dádelle ao césar o que é do césar e a Deus o que é de Deus".