Dereito de libre expresión

Dereito de libre expresión – Manda carallo!

Entendemos moi ben o que significaba liberdade de expresión en canto se aprobou a Constitución española, que no seu artigo vinte abría as portas a un campo inmenso no que todos podíamos camiñar e vivir.

Pero xa con anterioridade rexía na administración española un principio quizais nunca escrito, de que calquera oficina debería admitir no seu rexistro calquera escrito a ela dirixido, fose cal fose o seu contido, aínda que fose impropio, xa que o administrado tiña liberdade de dirixirse á administración do xeito que coidase oportuno.

Non obstante, non hai moito tempo que un xulgado do social de Ourense desestimou unha demanda porque nela figuraba a tan galega expresión de “Manda carallo!”, que desde tempo inmemorial vimos empregando para expresar admiración ou asombro.

Sobre o tema foi chamado a resolver o Tribunal Constitucional, en Madrid, quen decidiu que a expresión mencionada, nunha demanda legal, non era causa para a súa desestimación senón que o xulgado ourensán tiña incurrido en arbitrariedade ao non admitir unha demanda en base a razóns carentes de todo fundamento legal.

O idioma, a libertade de expresión por riba de calquera outra consideración. O que a vida, a tradición, a historia, consagrou, que non o anule unha decisión xudicial. Claro que ninguén podía pensar que un tema coma este chegase ao Tribunal Constitucional.