Mudanza existencial

E pasou o 21 de decembro do 2012… E non se acabou o mundo. Aínda que ao paso que imos, de seguro, que o día menos pensado acontece.

A liberdade da que dispuña o individuo, non sempre respectada, para interpretar a chamada profecía dos maias, levounos a observar situacións realmente esperpénticas. Dende a frenética construcións de búnkers (negocio para uns, arroutadas paranoicas para outros); pasando polo turismo deica a algúns lugares que, supostamente, eran os únicos que se consideraban seguros fronte ao cataclismo que se achegaba (Sirince en Turquía, Bugarach en Francia); ou, indo máis lonxe, xa no terreo da ilegalidade, o que aconteceu en China onde unha seita ofrecía a salvación a cambio de que os crédulos entregasen todas as súas posesións. E moitos máis casos, algúns irrisorios, ou cando menos, cargados dun patetismo que deixa en evidencia a inestabilidade emocional do ser humano.

Pero, a pesar destas escenas de medo e paranoia, o mundo non rematou. Nin tampouco os maias profetizaron tan nefanda idea. Talvez na súa interpretación de medida do tempo se percibe a pasaxe a unha nova era, unha mudanza de ciclo, do mesmo xeito que no noso calendario rematan os meses, os anos, os séculos e comezan outros, respectivamente.

Se cadra, aproveitando a continxencia desta interpretación da cultura maia, deberíamos acougar por un momento, e reflexionar por que motivo temos que buscar sempre un culpable alleo ao males que nos acaecen, cando en realidade o mal está dentro de nós mesmos. Posiblemente, o planeta Terra non se extingue por causa dun meteorito que colida con nosoutros, nin por culpa dunha tormenta solar de proporcións desmesuradas. Nada diso! O colapso deste planeta estamos a propicialo nós, coa nosa soberbia, co noso afán destrutor, coa nosa fame indómita de dominio. O home é un lobo para o home. Un animal salvaxe mata por instinto de alimentarse e de supervivencia. Namentres, o home mata por vesania homicida, como versificaba Celso Emilio Ferreiro naquela fábula do home e do lobo.

Así que non sexamos hipócritas. Non vexamos o mal fóra da nosa esencia humana, porque é inherente a ela. Pero dispoñemos da posibilidade e da liberdade de elixir. O resultado será consecuencia da nosa propia elección. E, polo que se está a comprobar, non eliximos de xeito correcto. Abonda con analizar de modo global como estamos liquidando o planeta: consumo excesivo de recursos, extinción provocada de especies, guerras interesadas sen importar os danos colaterais, réximes ditatoriais disfrazados co felo da democracia, un sistema, o capitalista, condenado pola avaricia do ser humano (dalgúns que só aspiran a vivir na insultante opulencia en detrimento da maioría que se ve castigada pola actitude soberbia daqueles e ten que loitar para subsistir), unha crise absoluta nos conceptos, que son prostituídos en nome dunha falsa liberdade. E podería seguir argumentando máis exemplos do mal causado polo ser humano para si e para o contorno no que vive. Mais nada diso queremos velo. Énos mellor alegar causas externas ou anacrónicas para explicar a nosa condenación como raza en perigo de extinción.

No remate deste 2012, cadaquén que pense o que queira, e que actúe en consecuencia, para iso dispón de liberdade. Eu, pola miña conta, tentarei facer as cousas de modo que non causen mal nin a xente que me rodea nin a este mundo no que vivo. Porque, ao final, ese beneficio tamén redundará en min mesmo. E non se trata dun exercicio de fachenda, nin de presunción. Aspiro a ter a miña conciencia tranquila e a non seguir experimentando noxo cada día por formar parte dunha raza capaz de aniquilar a bondade no cerne do individuo, só polo mórbido pracer de sentirse superior a todo o demais.

Despois disto, réstame desexarvos FELIZ 2013!