Os meniños do ceo

Aluga en min unha dúbida,
ela ben aferrollada,
no meu corazón,
que está a roer nos miolos,
na procura da resposta,
da teimuda pregunta.

¿Alá no ceo os meniños,
medrarán, coma aquí a cotío?,
¿ou infindamente ficarán,
como van de eiquí para alá?.

¿Ficarán espidos ou vestidos?,
¿xogarán con xoguetes ou sen eles?,
¿seguirán sendo meniños
ata chegaren os pais deles?.

Para sempre, sempre...
na estadía do Máis Alá,
¿os meniños, meniños seguen
ou alá seguirán a medrar?.

Moitos intres axexo ó ceo,
con desexos dunha xanela,
para ollares uns seres meus,
para veres, se seguen coma daquela,
cando alonxaron da terra.

¡Ai, fita teimosía,
polas medras dos meniños!,
en dúbidas tecidas,
xoecendo día a día.