Mañás de silencio

Estoupa a bomba. Racha o silencio. Quero rebentar nunha trincheira do monte Medo. Pero unha matogueira de piornos serve de acocho para que o inimigo non me vexa. Chora o salgueiro. Berra a laverca. E o lobo oulea por entre os recunchos da memoria.

Foi alá, en Sudalomba, cando nunha noite pecha o medo meu loitou contra a fame del. Por unha vez, gañou o medo. Racha a bomba. Estoupa o silencio. Un pequeno formigueiro é unha cidade inmensa na que milleiros de habitantes saben moi ben o que facer. Chora a laverca. Berra o salgueiro.

Deixo de golpear a este coa vara aguillada para que nin berre nin chore. Mañás de silencio no monte Medo. Memoria nos berros de silencio.