Ao Valedor do Pobo

AO VALEDOR DO POBO

Estimado Señor Benigno López:

Hai uns días vostede desatou unha gran tormenta defendendo no Parlamento os recortes; e propoñendo, ao mesmo tempo, a fin da Lei de Dependencia (que lle lembro que xa está en suspenso). A reacción dos colectivos implicados e da sociedade en xeral foi inmediata.

Non ignoro que posteriormente aclarou as súas verbas, considerándoas en parte terxiversadas. Mais ocorre que esta rectificación segue xustificando os recortes como imprescindibles; considerando, agora si, que deberían ser mínimos en dependencia, sanidade e educación: “Porque estamos falando de determinados dereitos que teñen un aspecto esencial e fundamental para a vida cotiá da cidadanía e para a defensa que salvagarda dos seus dereitos”.

O cambio que vostede experimenta é demasiado radical para ser crible. De todas formas non podemos obviar a existencia desta rectificación.

Quixera transmitirlle varias ideas, coa fin de que poida mellorar a súa xestión e ser máis eficaz. En primeiro lugar, sobre a Lei de Dependencia convídoo a que valore nos seus informes os postos de traballo que xerou e os que potencialmente pode chegar a xerar. Teña en conta tamén a todas esas mulleres que sacrificaron a súa vida por unha persoa dependente e que por primeira vez teñen a oportunidade de cotizar pola súa gran labor, ou de ter tempo libre para elas; meréceno, non é?

Son usuario de Asistencia Persoal, grazas a min unha persoa ten un traballo remunerado, e grazas a este servizo eu podo valorar posibilidades laborais, de formación e outras actividades. A Lei de Dependencia pode ser a ferramenta que nos facilite a integración laboral, e polo tanto a posibilidade de contribuír ao estado de benestar. Podo asegurarlle que isto é o obxectivo de moitos dependentes que nos formamos con toda a nosa ilusión e que agora nos atopamos altamente cualificados e sen traballo.

Defender os nosos dereitos sería un acto de dignificación da Institución que representa.

Quero retalo, Don Benigno, a defender a Lei de Dependencia, e ligada a ela a integración sociolaboral das persoas con diversidade funcional. Cando imos a unha entrevista, xeralmente non se valoran as nosas capacidades (ou ilímites); moitas veces, o empregador nin sequera se toma a molestia de ler o noso currículo e saímos pola porta coa seguridade de que eses dous folios que con tanta ilusión preparamos, van ir directos a unha trituradora de papel.

Don Benigno, se vostede quixera defender a vida plena e a integración laboral faría historia e quizais sería capaz de axudarnos a virar a proa da sociedade cara a integración laboral.

Axúdenos, don Benigno, a cambiar a visión da sociedade para que valore todo o que somos e o esforzo infindo que as nosas familias están facendo para que academos a autodeterminación, e nela, a nosa autorrealización.

Mais se vostede quere propoñer recortes, nós tamén lle podemos axudar, xa que sabemos a ciencia certa que neste país hai unha serie de institucións que amosan unha inutilidade manifesta: o Consello de Estado, as Deputacións, o Senado, determinados órganos xurídicos creados polas Comunidades Autónomas, etc.

Ademais de toda esa serie de cargos públicos que seguen ao mesmo tempo na empresa privada cobrando por ambas funcións e retiros dourados por 4 ou 8 anos de servizo (sen ter en conta para nada a eficacia coa que o cargo foi desempeñado). Todo isto sen falar do engano masivo que supuxo a bancarización dunha caixa galega.

Como ve, hai moito onde recortar sen xogar coa vida dos máis febles. Agora ben, se vostede quere manter esa posición; tamén é lexítimo pensar se a propia institución do Valedor do Pobo, tal e como vostede a representa, merece seguir existindo; ou se non se converteu xa nun fraude ao pobo galego.

Remato cunha breve reflexión: de qué vale un Valedor do Pobo nomeado polo partido que goberna, independentemente da cor do mesmo?.