País

Quen sente que o país non existe, que en esenza non se vive país no pais, que o pais non lle dá a vivir, emigra, partexando co país de acollida outro imaxinario, aquel que quixera fose o seu.

Iste, imaxinario, supoñamos que é coma un queixo de tetilla, fermoso á vista, doce ao tacto … Mais, cando un pretende abrazalo, defórmase, non ten consistenza, se un pretende entamalo, por levar un nutrente anaco á boca.

Un cae na conta que non encontra máis que a pel. Que o queixo está cheo de vermes que todo o roeron deixando soamente a pel á vista …
Coma aquelas dos raposos que levan algunhas ao pescozo.