A Isaac, a humildade que soaba

Faleceu Isaac Díaz Pardo, e con el a humildade que soaba. Coma calquera escritor, pensaría moitas veces na ineficacia das súas palabras. E sentiría desalento. Pero era home de esperanza, como o evidencian os seus froitos intelectuais nun amplo espectro cultural; mais tamén pensaría moitas veces que unha soa das súas sementes culturais, caída en terra fértil, podía producir aquela espiga fermosa e repoluda que tanto desexaba para a leira galega. E estou seguro que cando Isaac a veu granada, na súa habitual humildade, nin tan sequera sentiu a fachenda de sementala.

Foi Isaac un galego errante por terras americanas, sempre sen outra responsabilidade que a súa propia vida, que foi facendo, coma todos os humanos, con erros e acertos, coa argamasa do amor a Galicia e a fidelidade ós amigos, separado de moitos deles polo suco que labrou o belicoso arado dunha guerra civil, nada da incomprensión, a intolerancia e a furia bestial duns españois aloucados e uns políticos ideolóxicamente azorados.

Pero todo isto, para persoas coma Isaac, acabou sendo un desgraciado accidente, que el superou afogando os males e as dores na abundancia do ben facer, contendo o seu dorido espírito nun miúdo corpo, que esvarou na sociedade con exemplar suavidade, destilando unha paz entrañable, fecunda en abondosas e edificantes consecuencias, precisamente nas terras que o viron nacer, onde de neno, como di Claudio Claudiano, veu a mesma casa que de ancián, e apoiándose no bastón sobre a terra en que se arrastrou, chegou a contar longos anos.

Desexándolle unha paz ben merecida, quixéramos seguir disfrutando no noso recordo do seu enigmático sorriso.